Aussie cowgirl en tuinierster.
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg † Esther
04 Februari 2013 | Australië, Queensland Islands
Een week lang werd ik ondergedompeld in de outback (buitengebied) van Australie voor een heuse cowgirl cursus. Leerde lasso werpen en ving een kalf, leerde zweep knallen en sloeg mezelf meermaals om de oren, scheerde een schaap en worstelde met een jonge stier en reed urenlang te paard door de prairie...Nu ben ik onkruid aan het wieden, leg ik een sprookjestuin aan en maak strandwandelingen...
Het landschap lijkt soms op Nederland, maar de afstanden zijn wel even anders. Ik zit 6 uur in de trein van Sydney naar Tamworth en bedenk wat er de komende week allemaal gaat gebeuren...
Eerst slaap ik een nacht in een hostel, dat overvol is en in de 'achtertuin' een ruimte heeft ingericht met wel 15 stapelbedden. Ik kies het laatste bed en klim naar boven. Mijn benedenbuurman is een stevige Aussie en geeft het stapelbed stabiliteit. Als hij draait, deint het bovenbed nog even na. Desondanks slaap ik prima.
We zijn met elven bij de cowboy/girl school: Denen, Zweden, Australiers, Duitsers, Nederlanders en jawel hoor, Laura komt uit Stramproy, en reist samen met haar vriend door Australie. Een leuk stel. De wereld is soms erg klein. We mogen alleen Engels of Aussies met elkaar praten, dus dat doen we ook zolang er anderen bij zijn ;-))
De eerste dag krijg ik een wit paard toegewezen en ze heet Blue. Blue is lief en gehoorzaam en zal me de komende week rondrijden.
Om half 6 in de ochtend worden we gewekt met countrymuziek. We leren en doen veel verschillende actriviteiten. We 'timmeren' nieuwe hoeven onder een paard en ik ben verbaasd hoe snel de hoeven groeien, eigenlijk net nagels. We krijgen een zweep in de handen en moeten die met een bepaalde beweging laten knallen. Natuurlijk probeer ik het ook, zet vol in, maar het gaat mis en ik sla mezelf om de oren. Doet flink pijn! Toch doorgezet en inmiddels kan ik een zweep laten knallen. Lasso werpen lijkt heel eenvoudig maar is het zeker niet. Het touw is stijf en ook hier geldt een aparte draaibeweging. Na een paar dagen hebben we een lassocompetitie en uiteindelijk beland ik bij de winnaars. Puur geluk.
We gaan te paard de bergen in op zoek naar koeien en het landschap is ongelooflijk mooi. We vinden de veestapel en krijgen instructies hoe die naar de boerderij terug te drijven. Dit is het echte werk! Een andere dag doen we een race met de paarden. Wie het eerst tussen banden zigzagt naar de overkant en terug. Onze groep verliest maar Blue was op haar best.
Dan grijpen we een schaap met een dikke laag wol en leren die te scheren. Iedereen is voorzichtig, wil niet in zijn vel snijden. Dieper, dieper, roept 'leraar' Justin en dat resulteert in vele snijwonden. Ik heb met het schaap te doen.
Het regent een dag pijpestelen en dat is de dag dat we mogen helpen met hekken repareren. Ik ben ingedeeld bij de groep 'een nieuwe hoekpaal zetten' . We graven een gat van een halve meter diep en sjorren met allen de paal van 40 cm doorsnee de grond in en verankeren die weer. De klus duurt de hele middag en ik vind het nog leuk ook.
Die nacht slaap ik buiten in een swag, een matras en slaapzak ineen. Niemand durft buiten te slapen want er zijn verhalen over nachtelijke slangen en harige dikke spinnen. Ik vind het veel te leuk om buiten te slapen en ga voor de ervaring. De hemel staat vol sterren en nog voor ik ze allemaal heb geteld ben ik in dromeland.
De laatste dag zwemmen we met de paarden. Wat heet, je gaat met je paard te water en zwemt een half rondje. Maar de ervaring is erg leuk.
Het is een inspannende en gezellige week. Het eten wordt op een open vuur klaar gemaakt en het is allemaal even lekker. Als we worden teruggebracht zie ik onderweg voor het eerst in mijn leven een kangeroe. Wat een grote beesten!
De laatste avond brengen we samen met de groep door in Tamworth en gaan de stad in voor het countryfestival. We kunnen die nacht niet terecht bij het hostel dat we hebben geboekt. Ze hebben controle gekregen en moeten de stapelbedden in de achtertuin afbreken. Alle hierdoor gestrande reizigers pakken zich samen en brengen de nacht door in Tamworth. Er is een plek waar we tegen betaling van 45 euro kunnen slapen in een tentje. Ik bedank ervoor en de Duitse Julia voegt zich bij me. Als we omvallen van de slaap kruipen we uit het zicht van de politie (die patrouiilleert veel) tegen een muurtje en proberen slaap te vatten.
Het is de eerste nacht sinds een jaar dat ik geen officiele slaapplek heb. Maar ik bespaar 45 euro en dat is het me wel waard. Om 6 uur in de ochtend lopen we naar de enige plek waar we meer dan welkom zijn op dit tijdstip van de dag: Mc Donalds. Ze hebben een schoon toilet, heerlijke zeep, schuimige cappuccino en bananenbrood. En een brede glimlach. Precies wat ik op dat moment nodig heb. Om deze reden begin ik van Mc Donalds te houden.
Twee nachten ben ik nog in Sydney, bij de Indiase/Aussie familie. Ik pak mijn tas voor de zoveelste keer en telkens is het weer lastig om (de juiste) keuzes te maken. Wat laat ik achter, wat neem ik mee. Restricties: kan 20 kg meenemen en het moet in mijn reistas passen. Ik neem afscheid van mijn oude renschoenen, wat kleding, snuisternijen en ik stuur een pakketje op naar Nederland. Mijn tent neem ik mee, een mobiel huis is nooit weg. Ik ben zeer tevreden.
Met tranen in mijn ogen neem ik afscheid van Cheryl, Lloyd en de kinderen. Ik heb een heerlijke tijd bij hen in huis gehad. Ik kende Cheryl een half uur toen we afspraken dat ik haar zou opzoeken als ik naar Australie zou komen. Uiteindelijk ben ik er vijf weken, met tussenpozen, geweest.
Als ik mijn mail open zie ik een bericht van de Australische overheid. Ik hoop op een bevestiging van mijn visum dat ik met 3 mnd wil verlengen. Maar, ik mag een rontgenfoto van mijn longen laten maken, aangezien ik een tijdje in India heb vertoefd en dit een verdacht land is wat betreft tuberculose. Ik slik en slik als ik zie wat ik er allemaal voor moet doen en binnen welke termijn en zie wat de kosten daarvan zijn...Toch zet ik door en bereid mijn papierwerk voor en probeer een afspraak te maken voor een rontgenfoto, hetgeen niet lukt aangezien het Aussieday is en daardoor alle overheids organisaties gesloten zijn.
Laten rusten Esther denk ik, het komt vast goed, wet van de minste weerstand volgen, volgens een dorpsgenootje. Lastig hoor als je iets graag wilt.
Op het vliegveld blijkt mijn tas 1 kg zwaarder te zijn dan geoorloofd, maar de baliejuf knijpt een oogje dicht. Mijn handbagage probeer ik zo luchtig mogelijk te dragen en dat is best lastig met 10 kilo. Gelukkig mag ik overal doorlopen.
Als ik opstijg ben ik benieuwd waar ik weer ga landen en hoe een ander stukje Australie gaat bevallen.
Via een website heb ik de 55 jarige Leanne getroffen en zij zocht hulp bij haar enorme onderkomen tuin en huis. In ruil voor een aantal uren werk per dag krijg ik eten en onderdak. Ik vind het een prima deal.
In Sydney regende het pijpestelen toen ik vertrok en anderhalf uur later daal ik neer, stap naar buiten in een overvloed van zon. Welkom in Queensland. Ik land op een eiland en stap op een ferry die me 45 minuten rondvaart en aan land afzet. Dan probeer ik Leanne te bellen, maar heb geen bereik. Vanwege de overstromingen aan de kust, het regende en stormde hevig de afgelopen week, is de telefoonverbinding verbroken, voor langere tijd wordt me verzekerd. Er is geen telefoon-en internetverkeer mogelijk.
Ik bedenk een plan B en probeer alle gegevens te verzamelen die ik van Leanne heb, helaas geen adres. Ik doe uiteindelijk wat mijn lichaam me aangeeft op dat moment: ik ga een hapje eten want ik heb trek en babbel met de vrouw in het eettentje en wacht en kijk rond. Een uurtje later komt een lachende meid op me afgelopen. Ben jij Esther? Ja!! Ze is de dochter van Leanne. Het komt altijd goed.
Leanne blijkt plots ziek te zijn geworden en de 24 jarige dochter Tahnee neemt me mee naar haar huis. Ze woont in een oud huis in Airlie Beach, samen met haar vriend. We kletsen over reizen, want ze zijn 'net' terug van een wereldreis en plannen alweer een volgende...
Tahnee en Corey kunnen ook wat hulp gebruiken rond hun huis en stellen me voor te blijven. De volgende ochtend sta ik om 9 uur onkruid te wieden in een weelderig begroeide tuin. Op mijn slippers, met blote handen woel ik in de tuin totdat een beest naar boven komt. Tahnee roept: het is een schorpioen en ik laat hem op de steel van de schop balanceren. Hij blijkt dood te zijn en dan schieten we beiden in de lach. Het is een plastic exemplaar, overgebleven van Halloween feest, zegt Tahnee. De hele familie komt kijken en de meest woeste verhalen over giftige spinnen en slangen doen de ronde. Voor mij een teken dat ik mijn slippers moet verruilen voor dichte schoenen en blote handen moet beschermen met handschoenen.
Ik doe de tuin met het gereedschap dat ik kan vinden. Met een hak woel ik door de grond en met een bladhark doe ik de rest, in een hokje vind ik een kruiwagen met platte band. Het is allemaal niet ideaal, maar het werkt. Hier, tegen de muggen, zegt Tahnee, en reikt me een bus insektenspray aan, is geurloos verzekerd ze me. Ik spray mezelf en als ik zie dat het glaasje van mijn horloge is verschrompeld, besluit ik de spray te laten voor wat het is. Een meer natuurlijk middel is knoflook eten, aangezien de reuk uit je porien komt en muggen er niet van houden. De volgende dag eet ik 5 tenen knoflook, vermalen in knoflookbrood.
Tahnee wilt een stuk van de tuin inrichten tot sprookjestuin. Er hangt al een schommel in de boom. Het is een leuk idee en ik maak het stukje onkruidvrij.
Tahnee werkt snachts in een verpleeghuis en komt tegen half 8 smorgens thuis. Het eerste wat ze dan doet is me begroeten en kijken naar mijn werk. Om 6 uur sta ik al te wieden vanwege de hitte...
Ik dacht, ik ga haar verrassen. Plastic bloemen gekocht, een elfenpopje en bellenblaas. Bloemen om de schommel gebonden, elfje in de boom gehangen en toen ik haar zag aankomen bellen geblazen. Vond ze erg leuk! Het zijn kleine dingen waar ik blij van word...
De middagen breng ik door in de lagoon, een natuurlijk zwembad in de buurt, waar je gratis kunt vertoeven en lees er Shantaram. Een boek dat ik al eens las, maar toch nog op mijn lijstje stond van 'te lezen boeken'. Kreeg in India al een Engels exemplaar aangeboden, maar dat was me te gortig. Liep nu een tweedehandsboekenwinkel binnen en warempel, er was een rek met Nederlands talige boeken. Shantaram viel meteen op en ik kocht het onmiddellijk. Het is heerlijk gezelschap aan het water....
De grasmaaier heeft overuren gedraaid. Na ruim een uur onafgebroken maaien was het gras gemilimeterd. Tahnee en Corey zijn tevreden en opperen een vrij dagje voor me. Ik boek een tripje zeevissen bij de buurman en ben een hele dag op zee met een hengel in mijn hand. Ik vang niks, heb wel een paar keer 'beet' maar de vissen zijn me te slim af, eten de levende aas op en laten mij met een lege haak achter. Uiteindelijk mag ik de twee vissen hebben die de anderen hebben gevangen. Het was heerlijk, een dagje op het water te zijn, het is gewoonweg prachtig helder blauw/groenwater. Ik kijk mijn ogen uit.
En alles komt weer zoals het moet zijn. Een vriendin van de familie nodigt me uit om bij haar te logeren en een dagje te helpen: ze heeft een massagesalon in de tuin, is Zumbalerares en organiseert donderdag een Zumba avond. Of ik wil ooit van Zumba heb gehoord en wil meedoen? Jaaaaaa!
Of ik vakantie aan het vieren ben, vragen sommigen me. Het voelt anders, want ik werk ook, in ruil voor onderdak en eten. Maar het is een enorme vrijheid waarin ik me begeef en dat staat vaak synoniem voor 'vakantie. Het bevalt me prima en de verrassing waar ik telkens terecht kom is me veel waard.
Of ik nog goede doelen ondersteun?
Deze week kreeg ik een mail van een vriend uit Mali, West Afrika. Het land is in staat van oorlog. Een land waar je nu niet wilt en moet zijn. Boubakar heeft geen keus. Hij en zijn familie woont er en hebben het zwaar te verduren schreef hij me. Wat kan ik van deze afstand voor je doen, vroeg ik hem? Boubakar heeft me nog nooit om geld gevraagd en ook dit keer niet. Aleen schreef hij “ik ben verantwoordelijk voor het eten van van mijn familie en ik kan hen op dit moment niks bieden”. Inmiddels heeft Boubakar 100 euro gekregen van Kraaikracht. Kan hij zijn familie van eten voorzien. Leek me zeer op zijn plaats.
Bedankt weer voor jullie aandacht, als ik eenmaal aan het schrijven ben schiet me zoveel leuks te binnen....
Groeten uit het Noorden (ben een slordige 1000 km van het hart van de overstromingen, mochten jullie dat meegekregen hebben).
Esther
Het landschap lijkt soms op Nederland, maar de afstanden zijn wel even anders. Ik zit 6 uur in de trein van Sydney naar Tamworth en bedenk wat er de komende week allemaal gaat gebeuren...
Eerst slaap ik een nacht in een hostel, dat overvol is en in de 'achtertuin' een ruimte heeft ingericht met wel 15 stapelbedden. Ik kies het laatste bed en klim naar boven. Mijn benedenbuurman is een stevige Aussie en geeft het stapelbed stabiliteit. Als hij draait, deint het bovenbed nog even na. Desondanks slaap ik prima.
We zijn met elven bij de cowboy/girl school: Denen, Zweden, Australiers, Duitsers, Nederlanders en jawel hoor, Laura komt uit Stramproy, en reist samen met haar vriend door Australie. Een leuk stel. De wereld is soms erg klein. We mogen alleen Engels of Aussies met elkaar praten, dus dat doen we ook zolang er anderen bij zijn ;-))
De eerste dag krijg ik een wit paard toegewezen en ze heet Blue. Blue is lief en gehoorzaam en zal me de komende week rondrijden.
Om half 6 in de ochtend worden we gewekt met countrymuziek. We leren en doen veel verschillende actriviteiten. We 'timmeren' nieuwe hoeven onder een paard en ik ben verbaasd hoe snel de hoeven groeien, eigenlijk net nagels. We krijgen een zweep in de handen en moeten die met een bepaalde beweging laten knallen. Natuurlijk probeer ik het ook, zet vol in, maar het gaat mis en ik sla mezelf om de oren. Doet flink pijn! Toch doorgezet en inmiddels kan ik een zweep laten knallen. Lasso werpen lijkt heel eenvoudig maar is het zeker niet. Het touw is stijf en ook hier geldt een aparte draaibeweging. Na een paar dagen hebben we een lassocompetitie en uiteindelijk beland ik bij de winnaars. Puur geluk.
We gaan te paard de bergen in op zoek naar koeien en het landschap is ongelooflijk mooi. We vinden de veestapel en krijgen instructies hoe die naar de boerderij terug te drijven. Dit is het echte werk! Een andere dag doen we een race met de paarden. Wie het eerst tussen banden zigzagt naar de overkant en terug. Onze groep verliest maar Blue was op haar best.
Dan grijpen we een schaap met een dikke laag wol en leren die te scheren. Iedereen is voorzichtig, wil niet in zijn vel snijden. Dieper, dieper, roept 'leraar' Justin en dat resulteert in vele snijwonden. Ik heb met het schaap te doen.
Het regent een dag pijpestelen en dat is de dag dat we mogen helpen met hekken repareren. Ik ben ingedeeld bij de groep 'een nieuwe hoekpaal zetten' . We graven een gat van een halve meter diep en sjorren met allen de paal van 40 cm doorsnee de grond in en verankeren die weer. De klus duurt de hele middag en ik vind het nog leuk ook.
Die nacht slaap ik buiten in een swag, een matras en slaapzak ineen. Niemand durft buiten te slapen want er zijn verhalen over nachtelijke slangen en harige dikke spinnen. Ik vind het veel te leuk om buiten te slapen en ga voor de ervaring. De hemel staat vol sterren en nog voor ik ze allemaal heb geteld ben ik in dromeland.
De laatste dag zwemmen we met de paarden. Wat heet, je gaat met je paard te water en zwemt een half rondje. Maar de ervaring is erg leuk.
Het is een inspannende en gezellige week. Het eten wordt op een open vuur klaar gemaakt en het is allemaal even lekker. Als we worden teruggebracht zie ik onderweg voor het eerst in mijn leven een kangeroe. Wat een grote beesten!
De laatste avond brengen we samen met de groep door in Tamworth en gaan de stad in voor het countryfestival. We kunnen die nacht niet terecht bij het hostel dat we hebben geboekt. Ze hebben controle gekregen en moeten de stapelbedden in de achtertuin afbreken. Alle hierdoor gestrande reizigers pakken zich samen en brengen de nacht door in Tamworth. Er is een plek waar we tegen betaling van 45 euro kunnen slapen in een tentje. Ik bedank ervoor en de Duitse Julia voegt zich bij me. Als we omvallen van de slaap kruipen we uit het zicht van de politie (die patrouiilleert veel) tegen een muurtje en proberen slaap te vatten.
Het is de eerste nacht sinds een jaar dat ik geen officiele slaapplek heb. Maar ik bespaar 45 euro en dat is het me wel waard. Om 6 uur in de ochtend lopen we naar de enige plek waar we meer dan welkom zijn op dit tijdstip van de dag: Mc Donalds. Ze hebben een schoon toilet, heerlijke zeep, schuimige cappuccino en bananenbrood. En een brede glimlach. Precies wat ik op dat moment nodig heb. Om deze reden begin ik van Mc Donalds te houden.
Twee nachten ben ik nog in Sydney, bij de Indiase/Aussie familie. Ik pak mijn tas voor de zoveelste keer en telkens is het weer lastig om (de juiste) keuzes te maken. Wat laat ik achter, wat neem ik mee. Restricties: kan 20 kg meenemen en het moet in mijn reistas passen. Ik neem afscheid van mijn oude renschoenen, wat kleding, snuisternijen en ik stuur een pakketje op naar Nederland. Mijn tent neem ik mee, een mobiel huis is nooit weg. Ik ben zeer tevreden.
Met tranen in mijn ogen neem ik afscheid van Cheryl, Lloyd en de kinderen. Ik heb een heerlijke tijd bij hen in huis gehad. Ik kende Cheryl een half uur toen we afspraken dat ik haar zou opzoeken als ik naar Australie zou komen. Uiteindelijk ben ik er vijf weken, met tussenpozen, geweest.
Als ik mijn mail open zie ik een bericht van de Australische overheid. Ik hoop op een bevestiging van mijn visum dat ik met 3 mnd wil verlengen. Maar, ik mag een rontgenfoto van mijn longen laten maken, aangezien ik een tijdje in India heb vertoefd en dit een verdacht land is wat betreft tuberculose. Ik slik en slik als ik zie wat ik er allemaal voor moet doen en binnen welke termijn en zie wat de kosten daarvan zijn...Toch zet ik door en bereid mijn papierwerk voor en probeer een afspraak te maken voor een rontgenfoto, hetgeen niet lukt aangezien het Aussieday is en daardoor alle overheids organisaties gesloten zijn.
Laten rusten Esther denk ik, het komt vast goed, wet van de minste weerstand volgen, volgens een dorpsgenootje. Lastig hoor als je iets graag wilt.
Op het vliegveld blijkt mijn tas 1 kg zwaarder te zijn dan geoorloofd, maar de baliejuf knijpt een oogje dicht. Mijn handbagage probeer ik zo luchtig mogelijk te dragen en dat is best lastig met 10 kilo. Gelukkig mag ik overal doorlopen.
Als ik opstijg ben ik benieuwd waar ik weer ga landen en hoe een ander stukje Australie gaat bevallen.
Via een website heb ik de 55 jarige Leanne getroffen en zij zocht hulp bij haar enorme onderkomen tuin en huis. In ruil voor een aantal uren werk per dag krijg ik eten en onderdak. Ik vind het een prima deal.
In Sydney regende het pijpestelen toen ik vertrok en anderhalf uur later daal ik neer, stap naar buiten in een overvloed van zon. Welkom in Queensland. Ik land op een eiland en stap op een ferry die me 45 minuten rondvaart en aan land afzet. Dan probeer ik Leanne te bellen, maar heb geen bereik. Vanwege de overstromingen aan de kust, het regende en stormde hevig de afgelopen week, is de telefoonverbinding verbroken, voor langere tijd wordt me verzekerd. Er is geen telefoon-en internetverkeer mogelijk.
Ik bedenk een plan B en probeer alle gegevens te verzamelen die ik van Leanne heb, helaas geen adres. Ik doe uiteindelijk wat mijn lichaam me aangeeft op dat moment: ik ga een hapje eten want ik heb trek en babbel met de vrouw in het eettentje en wacht en kijk rond. Een uurtje later komt een lachende meid op me afgelopen. Ben jij Esther? Ja!! Ze is de dochter van Leanne. Het komt altijd goed.
Leanne blijkt plots ziek te zijn geworden en de 24 jarige dochter Tahnee neemt me mee naar haar huis. Ze woont in een oud huis in Airlie Beach, samen met haar vriend. We kletsen over reizen, want ze zijn 'net' terug van een wereldreis en plannen alweer een volgende...
Tahnee en Corey kunnen ook wat hulp gebruiken rond hun huis en stellen me voor te blijven. De volgende ochtend sta ik om 9 uur onkruid te wieden in een weelderig begroeide tuin. Op mijn slippers, met blote handen woel ik in de tuin totdat een beest naar boven komt. Tahnee roept: het is een schorpioen en ik laat hem op de steel van de schop balanceren. Hij blijkt dood te zijn en dan schieten we beiden in de lach. Het is een plastic exemplaar, overgebleven van Halloween feest, zegt Tahnee. De hele familie komt kijken en de meest woeste verhalen over giftige spinnen en slangen doen de ronde. Voor mij een teken dat ik mijn slippers moet verruilen voor dichte schoenen en blote handen moet beschermen met handschoenen.
Ik doe de tuin met het gereedschap dat ik kan vinden. Met een hak woel ik door de grond en met een bladhark doe ik de rest, in een hokje vind ik een kruiwagen met platte band. Het is allemaal niet ideaal, maar het werkt. Hier, tegen de muggen, zegt Tahnee, en reikt me een bus insektenspray aan, is geurloos verzekerd ze me. Ik spray mezelf en als ik zie dat het glaasje van mijn horloge is verschrompeld, besluit ik de spray te laten voor wat het is. Een meer natuurlijk middel is knoflook eten, aangezien de reuk uit je porien komt en muggen er niet van houden. De volgende dag eet ik 5 tenen knoflook, vermalen in knoflookbrood.
Tahnee wilt een stuk van de tuin inrichten tot sprookjestuin. Er hangt al een schommel in de boom. Het is een leuk idee en ik maak het stukje onkruidvrij.
Tahnee werkt snachts in een verpleeghuis en komt tegen half 8 smorgens thuis. Het eerste wat ze dan doet is me begroeten en kijken naar mijn werk. Om 6 uur sta ik al te wieden vanwege de hitte...
Ik dacht, ik ga haar verrassen. Plastic bloemen gekocht, een elfenpopje en bellenblaas. Bloemen om de schommel gebonden, elfje in de boom gehangen en toen ik haar zag aankomen bellen geblazen. Vond ze erg leuk! Het zijn kleine dingen waar ik blij van word...
De middagen breng ik door in de lagoon, een natuurlijk zwembad in de buurt, waar je gratis kunt vertoeven en lees er Shantaram. Een boek dat ik al eens las, maar toch nog op mijn lijstje stond van 'te lezen boeken'. Kreeg in India al een Engels exemplaar aangeboden, maar dat was me te gortig. Liep nu een tweedehandsboekenwinkel binnen en warempel, er was een rek met Nederlands talige boeken. Shantaram viel meteen op en ik kocht het onmiddellijk. Het is heerlijk gezelschap aan het water....
De grasmaaier heeft overuren gedraaid. Na ruim een uur onafgebroken maaien was het gras gemilimeterd. Tahnee en Corey zijn tevreden en opperen een vrij dagje voor me. Ik boek een tripje zeevissen bij de buurman en ben een hele dag op zee met een hengel in mijn hand. Ik vang niks, heb wel een paar keer 'beet' maar de vissen zijn me te slim af, eten de levende aas op en laten mij met een lege haak achter. Uiteindelijk mag ik de twee vissen hebben die de anderen hebben gevangen. Het was heerlijk, een dagje op het water te zijn, het is gewoonweg prachtig helder blauw/groenwater. Ik kijk mijn ogen uit.
En alles komt weer zoals het moet zijn. Een vriendin van de familie nodigt me uit om bij haar te logeren en een dagje te helpen: ze heeft een massagesalon in de tuin, is Zumbalerares en organiseert donderdag een Zumba avond. Of ik wil ooit van Zumba heb gehoord en wil meedoen? Jaaaaaa!
Of ik vakantie aan het vieren ben, vragen sommigen me. Het voelt anders, want ik werk ook, in ruil voor onderdak en eten. Maar het is een enorme vrijheid waarin ik me begeef en dat staat vaak synoniem voor 'vakantie. Het bevalt me prima en de verrassing waar ik telkens terecht kom is me veel waard.
Of ik nog goede doelen ondersteun?
Deze week kreeg ik een mail van een vriend uit Mali, West Afrika. Het land is in staat van oorlog. Een land waar je nu niet wilt en moet zijn. Boubakar heeft geen keus. Hij en zijn familie woont er en hebben het zwaar te verduren schreef hij me. Wat kan ik van deze afstand voor je doen, vroeg ik hem? Boubakar heeft me nog nooit om geld gevraagd en ook dit keer niet. Aleen schreef hij “ik ben verantwoordelijk voor het eten van van mijn familie en ik kan hen op dit moment niks bieden”. Inmiddels heeft Boubakar 100 euro gekregen van Kraaikracht. Kan hij zijn familie van eten voorzien. Leek me zeer op zijn plaats.
Bedankt weer voor jullie aandacht, als ik eenmaal aan het schrijven ben schiet me zoveel leuks te binnen....
Groeten uit het Noorden (ben een slordige 1000 km van het hart van de overstromingen, mochten jullie dat meegekregen hebben).
Esther
-
04 Februari 2013 - 11:47
Pauline:
Ontzettend leuk om te lezen!! -
04 Februari 2013 - 13:42
Jose:
Lieve Esther,
Zo als je weet verslind ik je reisverhalen, je geniet weer met volle teugen.
En als ik goed lees ben je nog niet van plan om naar Nederland terug te keren.
Hoe zit het met de prins op het witte paard, zo te zien is het paard al!!
Ik hoop wel dat je mijn prive mail ook hebt ontvangen.
Meisje geniet van alles en hopelijk lukt het met de verlenging van je visum.
Liefs en knuffel van
Theo en Jose -
04 Februari 2013 - 14:01
Suleyman Alatas:
dit is pas echt leven en verhaal is erg leuk.... -
04 Februari 2013 - 14:55
Tineke Gielis:
Wat een verhalen weer. Geweldig om te leren paardrijden ,schapen scheren ,en nog veel meer.
Zo te lezen heb je het erg naar je zin. Ben wel erg benieuwt hoe het met dat visum afloopt ,toi toi toi er mee.
Je bent ook zo'n kranige tante ,op straat slapen ,mij niet gezien ,maar het is goed gekomen toch.
Geniet er nog van ,en ik snak naar het vervolg van jou verhalen.
xxxxxx Tineke. -
04 Februari 2013 - 15:48
Suzanne:
Cowgirl, voor het eerst ben ik jalours op je haha. Geniet ervan, ik verkleed me maar als cowgirl komend weekend :-)
-
04 Februari 2013 - 19:41
Nonja:
Hoi Esther,
Wedeom een prachtig verhaal. Wat een belevenis op de prairie. En helemaal top dat je Boubakar vanuit Australia hebt geholpen. Geniet van allles wat op je pad komt. En geniet ook van je boek. Shantaram iis een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb.
Veel liefs Harry en Nonja.
-
04 Februari 2013 - 21:25
Aletta:
wow de verhalen zijn nóg mooier dan ik verwacht had. Echt geweldig!!! En een echte cowgirl ben je zeker!
Heel veel plezier met wat er nog op je pad gaat komen!
veel liefs aletta -
04 Februari 2013 - 22:33
Jacqueline Stienen:
hoi Esther,
Weer harstikke leuk om te lezen. Opmerkelijk met welke frisheid je jouw ervaringen beschrijft.
Dat betekent dat je dit leven moet lijden. Je bent onze ogen om te kijken naar de andere kant van de wereld.
in november ga ik alleen op vakantie naar Noord Afrika. Even weer andere culturen. snakkie snakkie. Beter dan de novemberblues...
dikke kus.
verder alles goed.
Jacqueline
-
04 Februari 2013 - 22:45
Petra Bulk:
Hey Esther,
wat een mooi verhaal weer! Heerlijk om te lezen. Wat een avonturen beleef je. Blijf ervan genieten!
Liefs,
Petra -
05 Februari 2013 - 08:13
Mieke:
Hoi Esther,
Ik sluit me aan bij Jose,het paard is er al !!!
Blijf lekker waar je bent en who knows !!!
Schitterend wat je nu weer is overkomen!
Hoop dat je mag blijven maar je weet als geen ander alles kump good!
ALAAF,Mieke -
05 Februari 2013 - 12:22
Annet:
Hel wirke mer det kenne weer good, de boeremaidjes. Ich hoap dat dien volgende verhoal weer net zo inspirerend en leuk is.
houj dich
leefs Annet -
05 Februari 2013 - 16:26
Tante Fiet En Ome Nol:
Hallo Esther,
We (ik) probeer me te verplaatsen en alles mee te maken in jouw schrijven over alles en nog wat. Alleen dat is al moeilijk voor me, omdat er zoveel gebeurt. Ik kijk hier bij mij thuis door de horizontale lamellen op mijn PC-kamer en zie, dat het sneeuwt in een donker wordend Sittard. Jij geniet deerentegen van de Australische zomer en probeert op een vroeg tijdstip een tuintje te wieden. Tegen . een ongewone plaats te slapen, in het bijzijn van iemand die je ontmoet en dezelfde zin heeft om tegen een muurtje te gaan liggen en in slaap te vallen.Wat een film van jouw werkelijke belevenissen. Heel veel succes met jouw Goede Doelen-instelling en blijf gezond.
Tante Fiet en ome Nol. -
07 Februari 2013 - 12:10
Cindy:
Hey Esther,
Ik kreeg deze link doorgestuurd van Nonja. Wat een geweldige reis ben jij aan het maken en je schrijft er zo ontzettend mooi over! Leuk om te lezen, hoewel ik je eigenlijk niet eens ken.
Heb zelf al een tijdje geen echte reis meer gemaakt, maar als ik zie hoe jij het aanpakt, dan kriebelt het wel weer en ben ik vooral jaloers dat je op zo'n goede, positieve manier iets heel moois aan het doen bent voor zo veel mensen! Ik wens je een heel mooie tijd daar!
Groetjes, Cindy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
