van de rust in de hectiek
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg † Esther
08 Maart 2013 | Australië, Benalla
Na twee weken French Island met alle rust om me heen, besluit ik toch terug te gaan naar het vaste land. Reden: in maart kan ik Chris helpen, de vrouw die ik met het nieuwjaarsfestival heb ontmoet en loempia's verkoopt. Een extra centje kan ik wel gebruiken. Graeme brengt me naar de boot en zwaait me na als ik de kade verlaat. Zal ik hier weer terugkomen? Geen idee...
Weer terug in Melbourne, pak ik mijn kleine reistas opnieuw in en bedenk me wat ik de komende maand nodig zal hebben, altijd een gokje. De volgende dag lunch ik met Lisanne, de dochter van oud collega Lisette. Ze gaf me de opdracht haar dochter te tracteren op een lunch en in ruil daarvoor stortte ze een bijdrage voor Kraaikracht. Leuk!
In de namiddag reis ik naar het door Chris'opgegeven adres en probeer bij de voordeur de code, die ze me heeft gegeven. Tevergeefs, wat ik ook doe, de deur blijft gesloten. Ik draai aan alle knoppen die ik zie en dan gaat er een bel en even later wordt er open gedaan door een huisgenoot. Als we de code nogmaals testen, blijkt dat de code van het kastje is, In het kastje zit de sleutel van de voordeur. Ik, dom blondje. Weer wat geleerd.
Het weerzien met Chris is geweldig na 2 maanden. We kletsen bij. Ik slaap op de bank en de volgende ochtend heel vroeg vertrekken we richting Banella, van waaruit we de komende dagen werken. Eerst halen we nog wat boodschappen: een pallet met bevroren fruit, tofu en een vrieskastje.
De volgende dagen staan in teken van loempia's maken. We slepen met dozen selderij, kool, wortels, uien, champignons, spinazie en vermalen deze in een snijder tot stukjes. De uien zijn echte tranentrekkers en we staan met rode ogen de machine te bedienen. De groenten worden in grote plastic containers gemengd en gemixt met kruiden, rijst tofu en feta. In twee dagen draaien we ruim 2000 loempia's van exact 210 gram.
Of ik mijn rijbewijs heb, vraag Chris. Ja, zeg ik. Kun je in een auto met aanhanger rijden? Eh, ja zeg ik, alleen met links rijden heb ik niet zo heel veel ervaring. Dat leer je snel, zegt ze, iedereen rijdt hier links, gewoon volgen.
De volgende dag rijd ik in alle vroegte met een grote koelwagen achter me richting Melbourne (200 km). Chris rijdt voor me in een andere jeep met aanhanger. Ik ben best trots op mezelf en geniet van de rit door het Australische land.
Op het festivalterrein aangekomen bouwen we de stand op, dat veel langer duurt dan we willen. Iedereen is druk in de weer en de barbecues staan te pruttelen met loempias als Chris met een bedrukt gezicht uit de koelwagen komt. Ze is uitgegleden en heeft haar pink bezeerd. De pink staat in een haakse bocht. Omdat we allemaal nodig zijn om op te bouwen en te verkopen, vertrekt ze met een man van de beveiliging naar de eerste hulp. Ik heb met haar te doen.
Het is een drukke en warme dag, maar de verkoop is minder dan verwacht. Chris komt pas tegen elven savonds terug van de eerste hulp....haar pink was uit de kom en is nu ingewikkeld en heeft rust nodig. We besluiten op het terrein te blijven slapen en leggen een matras in een van de trailers. We slapen tussen de gasflessen en de tamarindsaus. Ben inmiddels gewend overal te slapen, zonder al te veel poespas.Als je moe bent, is eigenlijk alles goed.
De volgende ochtend doen we de deur van de trailer open en zien door het hek de zee. Wat een uitzicht! Kamer met zeezicht...Het zonnetje schijnt hoog en we verkopen de hele dag loempias en bevroren fruit (ijs). Tegen 11 uur in de avond zijn we 'klaar' en warmen ons aan een vuurtje op het terrein en kletsen wat met andere kraamhouders. Veel te laat gaan we slapen, want de volgende dag is het weer vroeg uit de veren.
We verkopen stukken minder dan gehoopt en besluiten de overgebleven loempias te verpakken. Die dag breng ik grotendeels in de koelcel door, terwijl het buiten 30 graden is. Ieder half uur ga ik me buiten even opwarmen.
Aan het einde van de dag breken we de kraam weer af en laden alles in. Het is middernacht als we klaar zijn en moeten dan nog twee ritjes maken alvorens we naar huis kunnen vertrekken.
Tegen 1 uur snachts rijden we met een volgeladen jeep en koelwagen terug. Ineens verschijnt een kangeroe op de weg. Ik gil “kan-ga-roo” en Chris remt en probeert uit te wijken. Wonderwel raken we de kangaroo niet. Zoals in Nederland dode vogels en egels langs de weg liggen, zie je hier kangaroo en koala's liggen. Voor mij heel vreemd.
Om half 4 zijn we thuis en duiken het bed in.
De volgende dag staat in het teken van uitladen, opruimen, schoonmaken. Overal staan spullen en iedereen is druk. Dan is Chris de sleutels van de (gehuurde) jeep kwijt. Iedereen zoekt mee maar de sleutel blijft onvindbaar. Verhuurbedrijf gebeld en die sturen een reservesleutel met de post. Inmiddels proberen we in te breken in de auto om de spullen eruit te halen. En dat lukt gelukkig.
Die dag hoef ik geen schaapjes te tellen om in slaap te vallen. Heb de afwas met de tuinslang gedaan, gesjouwd met koelboxen en kratten en wel 200 theedoeken gewassen en gevouwen.
De volgende ochtend is 'womens' working bee'. Vijf vrouwen komen Chris helpen met de tuin. Het is een vrouwenclubje die eenmaal per maand samen komt en elkaar helpt met de tuin bijhouden. Tuinen hier zijn enorm en extra handen zijn altijd welkom. Er wordt gewied, gemaaid, opgeruimd en gelachen. Tussen de middag eten we wat iedereen heeft meegebracht. Mijn inbreng is een dadel-noten-appeltaart zonder oven en is goed gelukt.
Als de dames tegen 3 uur vertrekken vallen we zowat om van de slaap. Op het terrein (de tuin) staat een touringcar, omgebouwd tot camper. Werd eerder gebruikt door Chris om met haar kinderen op vakantie te gaan. De bus staat nu geparkeerd in de tuin. Ik vind het geweldig en doe daar mijn middagdutje.
Inmiddels zijn we weer klaar voor het volgende festival en zo meteen vertrek ik weer om loempias te verkopen. Het zijn drukke dagen, maar ze zijn ook heel gezellig. We lachen heel wat af en ik leer veel echt Aussie uitdrukkingen. Er komen veel mensen over de vloer en er is altijd wel wat. Een van de honden was weggelopen en is inmiddels weer terug. Een hevige tropische regenbui liet de hele voortuin onder water lopen. De electriciteit valt regelmatig uit (er staan wel 30 vriezers in de loods) en ondertussen lopen er ook een stuk of vier peuters rond, die hun aandacht eisen. Het vergt de nodige creativiteit en flexiblititeit....
Het goede nieuws is dat mijn visum is verlengd en ik tot 6 juni kan blijven. Tot eind maart zal ik blijven werken om mijn budget aan te vullen. Daarna maak ik de balans op. Ik denk er hard over om terug te gaan naar de rust van French Island!
Groeten,
Esther
Weer terug in Melbourne, pak ik mijn kleine reistas opnieuw in en bedenk me wat ik de komende maand nodig zal hebben, altijd een gokje. De volgende dag lunch ik met Lisanne, de dochter van oud collega Lisette. Ze gaf me de opdracht haar dochter te tracteren op een lunch en in ruil daarvoor stortte ze een bijdrage voor Kraaikracht. Leuk!
In de namiddag reis ik naar het door Chris'opgegeven adres en probeer bij de voordeur de code, die ze me heeft gegeven. Tevergeefs, wat ik ook doe, de deur blijft gesloten. Ik draai aan alle knoppen die ik zie en dan gaat er een bel en even later wordt er open gedaan door een huisgenoot. Als we de code nogmaals testen, blijkt dat de code van het kastje is, In het kastje zit de sleutel van de voordeur. Ik, dom blondje. Weer wat geleerd.
Het weerzien met Chris is geweldig na 2 maanden. We kletsen bij. Ik slaap op de bank en de volgende ochtend heel vroeg vertrekken we richting Banella, van waaruit we de komende dagen werken. Eerst halen we nog wat boodschappen: een pallet met bevroren fruit, tofu en een vrieskastje.
De volgende dagen staan in teken van loempia's maken. We slepen met dozen selderij, kool, wortels, uien, champignons, spinazie en vermalen deze in een snijder tot stukjes. De uien zijn echte tranentrekkers en we staan met rode ogen de machine te bedienen. De groenten worden in grote plastic containers gemengd en gemixt met kruiden, rijst tofu en feta. In twee dagen draaien we ruim 2000 loempia's van exact 210 gram.
Of ik mijn rijbewijs heb, vraag Chris. Ja, zeg ik. Kun je in een auto met aanhanger rijden? Eh, ja zeg ik, alleen met links rijden heb ik niet zo heel veel ervaring. Dat leer je snel, zegt ze, iedereen rijdt hier links, gewoon volgen.
De volgende dag rijd ik in alle vroegte met een grote koelwagen achter me richting Melbourne (200 km). Chris rijdt voor me in een andere jeep met aanhanger. Ik ben best trots op mezelf en geniet van de rit door het Australische land.
Op het festivalterrein aangekomen bouwen we de stand op, dat veel langer duurt dan we willen. Iedereen is druk in de weer en de barbecues staan te pruttelen met loempias als Chris met een bedrukt gezicht uit de koelwagen komt. Ze is uitgegleden en heeft haar pink bezeerd. De pink staat in een haakse bocht. Omdat we allemaal nodig zijn om op te bouwen en te verkopen, vertrekt ze met een man van de beveiliging naar de eerste hulp. Ik heb met haar te doen.
Het is een drukke en warme dag, maar de verkoop is minder dan verwacht. Chris komt pas tegen elven savonds terug van de eerste hulp....haar pink was uit de kom en is nu ingewikkeld en heeft rust nodig. We besluiten op het terrein te blijven slapen en leggen een matras in een van de trailers. We slapen tussen de gasflessen en de tamarindsaus. Ben inmiddels gewend overal te slapen, zonder al te veel poespas.Als je moe bent, is eigenlijk alles goed.
De volgende ochtend doen we de deur van de trailer open en zien door het hek de zee. Wat een uitzicht! Kamer met zeezicht...Het zonnetje schijnt hoog en we verkopen de hele dag loempias en bevroren fruit (ijs). Tegen 11 uur in de avond zijn we 'klaar' en warmen ons aan een vuurtje op het terrein en kletsen wat met andere kraamhouders. Veel te laat gaan we slapen, want de volgende dag is het weer vroeg uit de veren.
We verkopen stukken minder dan gehoopt en besluiten de overgebleven loempias te verpakken. Die dag breng ik grotendeels in de koelcel door, terwijl het buiten 30 graden is. Ieder half uur ga ik me buiten even opwarmen.
Aan het einde van de dag breken we de kraam weer af en laden alles in. Het is middernacht als we klaar zijn en moeten dan nog twee ritjes maken alvorens we naar huis kunnen vertrekken.
Tegen 1 uur snachts rijden we met een volgeladen jeep en koelwagen terug. Ineens verschijnt een kangeroe op de weg. Ik gil “kan-ga-roo” en Chris remt en probeert uit te wijken. Wonderwel raken we de kangaroo niet. Zoals in Nederland dode vogels en egels langs de weg liggen, zie je hier kangaroo en koala's liggen. Voor mij heel vreemd.
Om half 4 zijn we thuis en duiken het bed in.
De volgende dag staat in het teken van uitladen, opruimen, schoonmaken. Overal staan spullen en iedereen is druk. Dan is Chris de sleutels van de (gehuurde) jeep kwijt. Iedereen zoekt mee maar de sleutel blijft onvindbaar. Verhuurbedrijf gebeld en die sturen een reservesleutel met de post. Inmiddels proberen we in te breken in de auto om de spullen eruit te halen. En dat lukt gelukkig.
Die dag hoef ik geen schaapjes te tellen om in slaap te vallen. Heb de afwas met de tuinslang gedaan, gesjouwd met koelboxen en kratten en wel 200 theedoeken gewassen en gevouwen.
De volgende ochtend is 'womens' working bee'. Vijf vrouwen komen Chris helpen met de tuin. Het is een vrouwenclubje die eenmaal per maand samen komt en elkaar helpt met de tuin bijhouden. Tuinen hier zijn enorm en extra handen zijn altijd welkom. Er wordt gewied, gemaaid, opgeruimd en gelachen. Tussen de middag eten we wat iedereen heeft meegebracht. Mijn inbreng is een dadel-noten-appeltaart zonder oven en is goed gelukt.
Als de dames tegen 3 uur vertrekken vallen we zowat om van de slaap. Op het terrein (de tuin) staat een touringcar, omgebouwd tot camper. Werd eerder gebruikt door Chris om met haar kinderen op vakantie te gaan. De bus staat nu geparkeerd in de tuin. Ik vind het geweldig en doe daar mijn middagdutje.
Inmiddels zijn we weer klaar voor het volgende festival en zo meteen vertrek ik weer om loempias te verkopen. Het zijn drukke dagen, maar ze zijn ook heel gezellig. We lachen heel wat af en ik leer veel echt Aussie uitdrukkingen. Er komen veel mensen over de vloer en er is altijd wel wat. Een van de honden was weggelopen en is inmiddels weer terug. Een hevige tropische regenbui liet de hele voortuin onder water lopen. De electriciteit valt regelmatig uit (er staan wel 30 vriezers in de loods) en ondertussen lopen er ook een stuk of vier peuters rond, die hun aandacht eisen. Het vergt de nodige creativiteit en flexiblititeit....
Het goede nieuws is dat mijn visum is verlengd en ik tot 6 juni kan blijven. Tot eind maart zal ik blijven werken om mijn budget aan te vullen. Daarna maak ik de balans op. Ik denk er hard over om terug te gaan naar de rust van French Island!
Groeten,
Esther
-
08 Maart 2013 - 22:59
Elly Penders:
Hoi Esther,
Wat een mooi verhaal weer.
Super en veel enorm veel leuke dingen meegemaakt!
Wij zijn zelf inmiddels verhuisd en zitten in Frankrijk. Precontent is super!
Heel rusrtig, stil en natuurlijk.
We gaan vanalles regelen om te doen hier en momenteel is er veel kluswerk.
veel liefs en groetjes van elly.
-
08 Maart 2013 - 23:10
Tinekegielis:
Hoi Schatje.
Ja ja je moet er wat voor doen om wat centje's bij elkaar te doen'.
Niks mis mee toch ,je moet maar denken ,zo kan ik mijn grote avontuur weer even voort zetten.
Ik lees wel dat je t geweldig naar je zin hebt ,Maar dat rustige is meer wat voor jou toch.
Wel Wel tot 6 Juni onder de pannen ,een jaar weet je nog ,maar het word langzaam toch anderhalf jaar .
Gelijk heb je ,als je t kunt moet je t doen .dat pakt je niemand meer af.
Staat new zeeland ook nog op de planning ,of weet je t nog niet.
Lieverd geniet er van ,je straalt ,het doet je goed.
xxxxx en zie t volgende verhaal met veel nieuwsgierigheid tegenmoed. Tineke. -
08 Maart 2013 - 23:16
Peter Vennekens:
Leuk, dit verslag. Veel groeten, ook van Marieke! -
09 Maart 2013 - 10:12
Margareth:
Heerlijk verhaal weer om te lezen veel liefs en een dikke knuffel,Margareth X -
09 Maart 2013 - 10:20
Lisette:
poeh, wat een stress en hard werken!
Leuk dat je gelunched hebt met Lisanne!
-
09 Maart 2013 - 12:11
Thea:
Hoi Esther,
Wat een avonturen heb je weer beleefd! Niks is te gek, hè. Maar wel hard werken zo te horen; doe je wel eens een dagje helemaal niets? Goed om te horen dat je 't zo naar je zin hebt.
Wij zijn afgelopen week weer opa en oma geowrden van een mooi stevig mannetje, Jan Abe. Alles is goed en gezond. Een wonder en een rijke ervaring. We genieten ontzettend van de kleinkinderen en proberen ze regelmatig te zien.
Lieve groeten van Geert en Thea -
09 Maart 2013 - 12:19
Jose Van Der Leeuw:
hoi lieve Esther,
Op de eerste plaats gefeliciteerd met de verlenging van je visum.
en dan nog Nieuw-Zeeland????
Je bent flink aan het werk, maar daarna weer wat rust en meer genieten.
Lieverd we wensen je het allesrbeste toe en geniet, en wij genieten van jou verhalen.
Je ziet er stralend uit op de foto's.
Een dikke knuffel en XXXXXXXX van
Theo en Jose -
09 Maart 2013 - 12:24
Wim:
Hoi Esther,
Wat een verhalen weer.
Het blijft een leuke ervaring.
Veel plezier.
Gr.
Wim
-
10 Maart 2013 - 10:55
Anita:
Ha die Esther,
Ik heb weer genoten van je verhaal. Wat een ondernemend typetje ben je toch. Proficiat met je verlengde visum, je straalt, geniet verder van je avontuur.....
Groetjes en dikke kus oet Remunj
Bert en Anita -
11 Maart 2013 - 18:10
Annet:
Geweldig al die loempia's rollen. Leuk om te horen dat je visum is verlengd. Strak plan, terug gaan naar het eiland!!! Ik ben weer heel benieuwd naar je volgend verhaal.
veel liefs Annet -
11 Maart 2013 - 21:09
Aletta:
weer heerlijk om al je avonturen te lezen! En wat super dat je visum verlengd is!!!
Mooi dat je nu ff geld bij elkaar kan sprokkelen. Heerlijk, geniet er van!!!
Ik verheug me al weer op je volgende verhaal!
liefs aletta
-
11 Maart 2013 - 23:06
Tante Fiet En Ome Nol:
Hallo Esther,
we blijven je volgen en zijn blij jou zo intens en met plezier je intentie te zien voldoen. We hopen, dat je gezond zal blijven. Succes verder.
Groetjes van tante Fiet en ome Nol -
12 April 2013 - 16:49
Huub Vrenken:
Ha die Essie,
Heb jou laatste mail altijd in de post staan en nu je al een tijdje niets meer hebt geschreven dacht ik laat mij het maar doen. Nu je visum is verlangd zijn er voor even wat minder zorgen, vandaar hou je haaks.
Groetjes ook van de andere loopmaatjes. Huub
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
