Na gedane arbeid is het goed rusten...

De afgelopen weken waren intens en gevuld met het maken en verkopen van loempia's en geperst bevroren fruit (als ijs, alleen bevroren geperst fruit). Iedere week was er wel een festival en dat betekent, groenten kopen en snijden (machinaal), loempias rollen, fruit persen en bekers vullen en invriezen, aanhangers laden met vriezers, tafels, generator etc en de koelwagen inrichten. Vroeg op en laat naar bed. Kortom, de vorige twee weken had ik hard nodig om bij te komen, geestelijk en lichamelijk.

Eigenlijk is de werkplek hilarisch. Alles vindt plaats in een woonhuis, dus werk en prive lopen naadloos (…) in elkaar over. Eigenaresse Chris runt de zaak in haar eentje, ze krijgt nu en dan hulp van haar twee dochters, kennisen uit de buurt en mensen die 'toevallig' beschikbaar zijn, zoals het jonge koppel Charlie uit Engeland en Luca uit Italie en ik.
Op een 'loempiarol-dag' starten we in de ochtend met groenten snijden: bloemkool, pompoen, wortel, aardappel, selderij, witte en rode kool. Als laatste zijn de uien aan de beurt en de tranen stromen steevast over mijn wangen.
De groenten worden in plastic containers, in een vuilniszak gemixt en afhankelijk van de smaak, wordt er rijst, curry, spinazie, champignons, knoflook, feta of tofu toegevoegd. Dan kunnen we gaan rollen. De loempia vellen zijn in plastic verpakt en komen uit de diepvries. Ze liggen buiten op de trampoline te ontdooien. Kinderen springen er tussen door. Afval van de groenten gaat op de composthoop die hele colonnes vliegen huisvest. Een gezoem van jewelste. De vliegen weten hun weg naar het woonhuis makkelijk te vinden en steevast start een roldag met een half uur vliegenmeppen.
Er zijn mensen die de loempiavellen pellen en weer anderen rollen de groentenmixen in de vellen tot een pakketje van exact 210 gram. Onze werkplek: in de keuken, aan het aanrecht, op een wiebelige houten kruk wordt gerold.
Het hele huis en de schuur staan vol met spullen die een link hebben met de loempia's. In de slaapkamer staan dozen tot het plafond gestapeld met plastic bakjes voor de tamarindsaus en de bekertjes voor het fruit. In een hoek liggen plastic zakjes met wisselgeld. Het is bijna onmogelijk zonder te struikelen de dag door te brengen. Overal staan kratten, dozen en liggen kabels. De meeste apparaten hebben een 'speciale' gebruiksaanwijzing nodig. De snijmachine heeft een extra plastic deksel nodig die met tape wordt vastgeklemd, anders vliegen de groenten in het rond, wat uiteraard gebeurd als je het voor de eerste keer gebruikt. De wasdroger (voor de vele theedoeken en schorten) werkt alleen als er een nagelvijl tussen de startknop wordt gestoken. Steevast valt de stroom uit als de wasmachine, de rijstkoker en de droger samen worden gebruikt.

Naast het loempia rollen en fruit persen, houden we ook een oogje in het zeil voor de 4 honden en 3 peuters, die allen regelmatig 'kwijt' zijn. Dan krijgen de ouders op hun donder van de buren, komt de dogwatcher de hond terugbrengen of komt iemand van de gemeente poolshoogte nemen. Ja, een beetje huishouden van Jan Steen is het wel. Een niet te onderschatten taak is het checken van de vele vriezers. Regelmatig springen de stoppen en valt de stroom uit. Te laat ontdekken betekent, ontdooid en vaak daardoor, onbruikbaar voedsel!

Toen ik in de schuur een doos van een rek haalde, stortte het rek spontaan naar beneden. Ik lag geklemd tussen de schappen, papierrollen en blikken tomatensaus en kon me amper verroeren. Wat te doen, niemand zou me horen als ik zou roepen. Gelukkig had ik mijn mobiel in mijn zak en in een onmogelijke houding belde ik een van mijn collega's die binnen was. Ze plukten alle dozen van me af en ik kwam er met een paar blauwe plekken en schrammen van af.
Op een markt verbrande ik mijn onderbeen aan een plens kokende olie. Toen ik met water en ijs aan het koelen was, verscheen er een bezoekster die me een flesje lavendelolie gaf. Erop blijven smeren, dan krijg je geen blaren, zei ze. Ze gaf me haar nummer en twee weken later belde ik haar om te bedanken. En inderdaad, geen blaren. We spraken af voor een kop koffie en wat bleek? Ze was getrouwd met een Nederlander (uit Valkenswaard) en van het een kwam het ander. Het stel ging in mei voor 2 weken op vakantie en ze boden me aan om op het huis te kunnen passen. Of ik dat wilde? Tuurlijk!

Dan was er het Canberra-festival, dat 5 dagen duurde. Een flinke voorbereiding en uiteraard ging er weer het een en ander mis. Ik reed in een jeep met erachter een (te) zwaar geladen caravan in de nacht heuvel op en af, een hele ervaring kan ik je vertellen. Een andere jeep begaf het en moest vervangen worden, een verkeerd gepakte caravan bezorgde rookpluimen en een 'vergeten vast te maken' plastic container vloog over de autoweg. Alles kwam goed. Mijn ouders stuurden een doos drop op en die kwam precies op tijd aan, net voor ons vertrek naar Canberra. De drop vond gretig aftrek tussen al de werkzaamheden door (behalve dan de echte zoute drop, die at ik).

Op het festival zelf was het mijn taak om 15 part timers verspreid over 5 dagen aan het werk te zetten. Het waren festivalbezoekers tussen de 14 en (ik schat) 65 jaar oud die een centje wilde bijverdienen. Voor mij betekende dat snel (binnen een uur) inschatten wat iemand kan en wat niet. Sommigen waren zo onhandig dat ze na een uur weer moesten vertrekken. Het was werkelijk een uitdaging om alles geregeld te krijgen, zeker omdat er zoveel extra gebeurde dat niet voorzien was. Stroomuitval, vergeten of kwijtgeraakte materialen, noem maar op. Een part-timer die een hulphond meebracht, die 3 keer wegliep, de snacks bij de buren opat en uiteindelijk moest de vrouw het festivalterrein verlaten. De indonesische Vivi was een rustige rolster en we raakten aan de praat. De meest gehoorde zin tijdens deze weken was wel: I don't know (ik weet het niet/geen idee). Wat je ook aan wie vroeg, meestal was het antwoord: I don't know. Ik kon het niet meer horen! Wat zeggen ze eigenlijk in Indonesie, vroeg ik haar. Tie da dou (of zoiets). Het werd omgevormd tot 'tea towel' (makkelijker te onthouden) en sindsdien was het atwoord niet meer I don't know, maar tea towel.

De avonden waren heerlijk en was er tijd om nieuwe smaken loempia's te proberen en te bedenken hoe het allemaal beter en soepeler geregeld zou kunnen worden. Ideeen te over!

Maar aan alles komt een einde, ook aan deze ervaring. Na 6 intense weken was het tijd om bij te slapen en mijn nek en rug te laten kraken, hetgeen ik ook heb gedaan. Een moedervlek op mijn been was al een tijdje een doorn in het oog en uit voorzorg heb ik die twee weken geleden laten weghalen. Het bleek gelukkig niks vervelends te zijn, een goedaardige moedervlek, zei de dokter. De vijf hechtingen kan ik er een dezer dagen uit (laten) halen.

Om echt rust te krijgen was de loempiawerkplek niet de meest geschikte, het werk was ook gedaan. Heb veel geleerd, vooral hoe je in een tamelijke chaos je weg kan vinden....
Bert en Ruth nodigden me uit om bij hen te komen uitrusten en ik nam het aanbod graag aan. Ze wonen op het platteland met 2 honden, hebben een groentetuin, een fruitgaard en een enorm bos met veel vogels. Heerlijk. Het ritje naar Boho duurde een half uur (in het don ker) en we zagen een kangeroe, een wallabee, een possum, wombat, een vos en een hert. Ja, ik ben in Australie!
De eerste dagen bracht ik vooral slapend door. Smorgens liep ik met de honden in het bos, zag steevast kangeroes en zat op een boomstronk te genieten van het geweldige uitzicht en de stilte.

Na een paar dagen was mijn energie weer op pijl en ging ik met Ruth en Bert mee naar de plaatselijke boekenclub. Een avond waar een groepje boekenwurmen (50-60-70-ers) bij elkaar komt om samen te eten, te drinken (iedereen neemt wat te eten en wijn mee) en over een boek te discussieren. Er werd een voorstelrondje gedaan en het was bijzonder te horen wat mensen in hun jonge jaren hadden meegemaakt. Een man met een zeldzame spierziekte die 12 jaar in het ziekenhuis doorbracht, een vrouw met polio die de eerste 6 jaar van haar leven in een soort harnas-rek zat. Het boek ging over depressie. Het werd een bijzondere openhartige avond, want het bleek dat meerdere mensen een depressie hadden gehad of er nog mee worstelden.

Mijn visum verloopt op 9 juni en ik heb besloten dat ik dan naar Nieuw Zeeland ga. Ik kan terecht in Auckland bij 'familie' en dat is een heerlijk vooruitzicht. Het is dan winter in Nieuw Zeeland, maar nu ik zo dichtbij ben, wil ik het ook zien, kou of geen kou.

Wat betreft de komende weken...Ik bekeek mijn wensenlijstje en hakte de knoop door: Alice Springs en Uluru! Een slordige 2000 km van Melbourne, een plek waar veel aborigionals wonen en een van de wereldwonderen is te zien: een levensgrote monoliet in de rode aarde, een spirituele plek.
Ik had geluk. Ruth kende een oud huisgenootje die sinds een paar jaar in Alice Springs woont en terwijl ik dit typ, kijk ik uit over haar tuin... Vanmorgen uit Melbourne vertrokken en 3,5 uur later geland en opgehaald door Robyn. Haar man is een paar dagen weg op veldwerk en zijzelf vertrekt morgen voor 4 dagen de outback in. Ik heb het huis voor me alleen. Wat een weelde en vertrouwen!

Boho en Melbourne waren herfstachtig (fris dus). In Alice Springs is het rond de 25 graden, heerlijk. Ik heb een fiets tot mijn beschikking en ga zo meteen de omgeving verkennen. Over een paar dagen ga ik naar Uluru (450 km) eens kijken of die befaamde steen echt zo groot is en zo mooi is bij zons-op-en-ondergang als iedereen zegt....
(zijn er leuke opdrachten te bedenken hier???)

Groeten
Esther