Achter de wolken schijnt de zon...
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg † Esther
03 Juli 2013 | Nieuw Zeeland, Oneroa
Over het algemeen schrijf ik positieve ervaringen op, maar er zijn evenzo mindere situaties. Dan weet ik het ook even niet. Dan word ik verrast door situaties waar ik geen deel van wil uitmaken, vallen dingen tegen, of het raakt mijn gevoel van onrecht.
Afgelopen zaterdag was ik op een lokale markt en trof daar een irodoloog, iemand die je iris leest en dan een advies geeft over je eet-en levensstijl. Hij sprak mijn naam perfect uit en ik keek vragend naar hem. Ik ben Nederlander van origine, uit Utrecht, maar alweer bijna 30 jaar in Nieuw Zeeland. Ik wilde de ratrace uit de weg gaan....Hij vertelde een heleboel over de tekens in mijn iris en besloot met 'pas op, jouw type wordt snel gebruikt als deurmat' .
En ja, ik voel me nu als een deurmat, niet zo eentje die je 'welkom' heet, maar zo eentje waarop zonder pardon vuile voeten worden geveegd. Waarom?
Mijn woonplek is alles behalve gezellig (iets wat ik erg waardeer tijdens het onderweg zijn), de tv staat constant aan met een vaag sneeuwbeeld en ik zorg zelf voor het eten met de paar ingredienten die voor handen zijn. Vaak moet ik vragen naar etenswaar. Het hoognodige (gezonde voedsel) heb ik maar zelf aangeschaft. Normaal gesproken is er onderdak en eten in ruil voor een paar uur hulp per dag. Maar ja, ieder vult dat naar eigen inzicht in.
De dagen in de kunstgalerij (de hulp) zijn saai, alles is 'opgeruimd' en het ziet er een stuk beter uit. Maar geen klanten, het is koud, nat en er zijn weinig toeristen. Toch heb ik voor 50 dollar spulletjes verkocht door mijn enthousiaste verkooptechniek. Ondertussen ben ik begonnen met mijn eigen creaties van stukjes hout, schelpjes en veren, waar ik oorbellen en kettingen van maak. Daar heb ik lol aan.
De eigenaresse is veel op pad en laat me een beetje aan mijn lot over. Doorgaans vind ik dat prima, ik heb vele ideeen en ben initiatiefrijk, maar als er weinig support is, dan vergaat mijn enthousiasme merk ik.
Rond de middag zegt Jeanine tegen me dat ze vanmorgen haar buurvrouw heeft gesproken en heeft beloofd dat ik haar help met het snoeien van twee struiken in ruil voor een avondmaaltijd. Ik ben uiterst verbaasd en kijk haar vragend aan. Binnen een paar seconden schat ik mijn situatie in en knik dan: wie weet wat het me brengt, denk ik. Buurvrouw is aardig, heeft haar pols gebroken en kan daarom wat extra hulp gebruiken. Ze geeft me een mes en schaar en laat me zien hoe het snoeien gaat. Twee uur lang doe ik mijn best, kortwiek de struiken en sleep de bladeren naar de composthoop. Mijn werk wordt beloond en ik loop terug met twee plastic bakjes eten. Mijn avondmaaltijd is vegetarisch en erg smakelijk. Ik eet er twee dagen van.
Die dag regent het onophoudelijk en ben ik weer alleen in de kunstgalerij aan mijn eigen creaties bezig. Tegen half drie heb ik honger en er is alleen koffie en thee. Ik stuur een sms naar Jeanine en vraag of ik kan sluiten en een lunch kan nuttigen. Het antwoord is: 'hou open, ik ben er zo'. Ze vraagt me nog een half uur te werken en stuurt me dan op pad met 'some coins' voor een lunch. Ik voel me als een kind die geld voor een ijsje heeft gekregen. Welke smaak wordt het?
Ik strompel, want mijn knie speelt me weer parten. Ben bij een fysiotherapeut binnen gelopen die me uitgelegd heeft dat mijn knie op een 'verkeerde' manier wordt gebruikt en ik moet oefenen voor een 'juiste' positie. Er schijnt niks ergs aan de hand te zijn, maar de knie is flink gezwollen en kan ik amper buigen. De foto's die in Australie zijn gemaakt wezen uit dat er niets is gebroken of gescheurd. Het verhaal van de fysio klinkt aannemelijk. Trouw doe ik mijn oefeningen en ondertussen probeer ik een balans te vinden tussen lopen en stil zitten, zodat mijn knie kan herstellen. Ik baal dat ik voorlopig niet meer kan hardlopen, maar ben blij dat het weer 'goed' komt, uiteindelijk...
Op een avond vertelt Jeanine me dat er binnenkort een 'kamergenootje' in huis komt. Binnenkort blijkt de volgende dag te zijn, als Jeanine druk in de weer is met het in orde maken van een kamer. Het huisje is klein en lijkt op een grote caravan, iets van 10x6 meter. Er zijn drie kamertjes met in het midden een woonkamer, een keukentje en een badkamer ter grootte van een douchebak (die slecht afloopt). Ik zie een kamergenootje niet echt zitten.
Meteen kruip ik achter mijn laptop en schrijf 8 berichten naar families op het eiland en in Auckland. In ruil voor onderdak en eten wil ik hen graag (en per ommegaande) helpen. Met mijn vingers gekruisd hoop ik snel op een nieuw adres en pas me ondertussen zoveel mogelijk aan.
Het kamergenootje komt diezelfde avond binnen, een 24 jarige Chinees meisje, die in een plaatselijk restaurant werkt. Ze vindt de kamer die voor haar in orde is gemaakt, niet goed en wilt ruilen met 'mijn' kamer. Janine zegt zonder naar me te kijken toe. Hupsakee, weer een voetveeg op de deurmat denk ik. Ik slik, het is avond, het regent en ik verhuis mijn spullen naar de andere kamer. Het positieve is dat ik nu een groot tweepersoonsbed heb en de kamer is 'gepoetst'. Uiteindelijk vind ik de ruil zo slecht nog niet.
Normaal gesproken wacht ik met het plaatsen van een verhaal als het 'af' is, maar in dit geval deel ik mijn ongenoegen met jullie en wacht in spanning af op hetgeen er weer op mijn pad komt.
Schijnt de zon inmiddels in Nederland?
Groeten,
Esther
Afgelopen zaterdag was ik op een lokale markt en trof daar een irodoloog, iemand die je iris leest en dan een advies geeft over je eet-en levensstijl. Hij sprak mijn naam perfect uit en ik keek vragend naar hem. Ik ben Nederlander van origine, uit Utrecht, maar alweer bijna 30 jaar in Nieuw Zeeland. Ik wilde de ratrace uit de weg gaan....Hij vertelde een heleboel over de tekens in mijn iris en besloot met 'pas op, jouw type wordt snel gebruikt als deurmat' .
En ja, ik voel me nu als een deurmat, niet zo eentje die je 'welkom' heet, maar zo eentje waarop zonder pardon vuile voeten worden geveegd. Waarom?
Mijn woonplek is alles behalve gezellig (iets wat ik erg waardeer tijdens het onderweg zijn), de tv staat constant aan met een vaag sneeuwbeeld en ik zorg zelf voor het eten met de paar ingredienten die voor handen zijn. Vaak moet ik vragen naar etenswaar. Het hoognodige (gezonde voedsel) heb ik maar zelf aangeschaft. Normaal gesproken is er onderdak en eten in ruil voor een paar uur hulp per dag. Maar ja, ieder vult dat naar eigen inzicht in.
De dagen in de kunstgalerij (de hulp) zijn saai, alles is 'opgeruimd' en het ziet er een stuk beter uit. Maar geen klanten, het is koud, nat en er zijn weinig toeristen. Toch heb ik voor 50 dollar spulletjes verkocht door mijn enthousiaste verkooptechniek. Ondertussen ben ik begonnen met mijn eigen creaties van stukjes hout, schelpjes en veren, waar ik oorbellen en kettingen van maak. Daar heb ik lol aan.
De eigenaresse is veel op pad en laat me een beetje aan mijn lot over. Doorgaans vind ik dat prima, ik heb vele ideeen en ben initiatiefrijk, maar als er weinig support is, dan vergaat mijn enthousiasme merk ik.
Rond de middag zegt Jeanine tegen me dat ze vanmorgen haar buurvrouw heeft gesproken en heeft beloofd dat ik haar help met het snoeien van twee struiken in ruil voor een avondmaaltijd. Ik ben uiterst verbaasd en kijk haar vragend aan. Binnen een paar seconden schat ik mijn situatie in en knik dan: wie weet wat het me brengt, denk ik. Buurvrouw is aardig, heeft haar pols gebroken en kan daarom wat extra hulp gebruiken. Ze geeft me een mes en schaar en laat me zien hoe het snoeien gaat. Twee uur lang doe ik mijn best, kortwiek de struiken en sleep de bladeren naar de composthoop. Mijn werk wordt beloond en ik loop terug met twee plastic bakjes eten. Mijn avondmaaltijd is vegetarisch en erg smakelijk. Ik eet er twee dagen van.
Die dag regent het onophoudelijk en ben ik weer alleen in de kunstgalerij aan mijn eigen creaties bezig. Tegen half drie heb ik honger en er is alleen koffie en thee. Ik stuur een sms naar Jeanine en vraag of ik kan sluiten en een lunch kan nuttigen. Het antwoord is: 'hou open, ik ben er zo'. Ze vraagt me nog een half uur te werken en stuurt me dan op pad met 'some coins' voor een lunch. Ik voel me als een kind die geld voor een ijsje heeft gekregen. Welke smaak wordt het?
Ik strompel, want mijn knie speelt me weer parten. Ben bij een fysiotherapeut binnen gelopen die me uitgelegd heeft dat mijn knie op een 'verkeerde' manier wordt gebruikt en ik moet oefenen voor een 'juiste' positie. Er schijnt niks ergs aan de hand te zijn, maar de knie is flink gezwollen en kan ik amper buigen. De foto's die in Australie zijn gemaakt wezen uit dat er niets is gebroken of gescheurd. Het verhaal van de fysio klinkt aannemelijk. Trouw doe ik mijn oefeningen en ondertussen probeer ik een balans te vinden tussen lopen en stil zitten, zodat mijn knie kan herstellen. Ik baal dat ik voorlopig niet meer kan hardlopen, maar ben blij dat het weer 'goed' komt, uiteindelijk...
Op een avond vertelt Jeanine me dat er binnenkort een 'kamergenootje' in huis komt. Binnenkort blijkt de volgende dag te zijn, als Jeanine druk in de weer is met het in orde maken van een kamer. Het huisje is klein en lijkt op een grote caravan, iets van 10x6 meter. Er zijn drie kamertjes met in het midden een woonkamer, een keukentje en een badkamer ter grootte van een douchebak (die slecht afloopt). Ik zie een kamergenootje niet echt zitten.
Meteen kruip ik achter mijn laptop en schrijf 8 berichten naar families op het eiland en in Auckland. In ruil voor onderdak en eten wil ik hen graag (en per ommegaande) helpen. Met mijn vingers gekruisd hoop ik snel op een nieuw adres en pas me ondertussen zoveel mogelijk aan.
Het kamergenootje komt diezelfde avond binnen, een 24 jarige Chinees meisje, die in een plaatselijk restaurant werkt. Ze vindt de kamer die voor haar in orde is gemaakt, niet goed en wilt ruilen met 'mijn' kamer. Janine zegt zonder naar me te kijken toe. Hupsakee, weer een voetveeg op de deurmat denk ik. Ik slik, het is avond, het regent en ik verhuis mijn spullen naar de andere kamer. Het positieve is dat ik nu een groot tweepersoonsbed heb en de kamer is 'gepoetst'. Uiteindelijk vind ik de ruil zo slecht nog niet.
Normaal gesproken wacht ik met het plaatsen van een verhaal als het 'af' is, maar in dit geval deel ik mijn ongenoegen met jullie en wacht in spanning af op hetgeen er weer op mijn pad komt.
Schijnt de zon inmiddels in Nederland?
Groeten,
Esther
-
03 Juli 2013 - 10:22
Thea:
Hoi Esther,
Tijd geleden dat je iets van mij hebt gehoord. Ik las net je verhaal en dacht, nu moet ik even laten weten dat ik je niet vergeten ben!!!!! Ik lees altijd met veel plezier je verhalen en verbaas me over jouw veerkracht en vindingrijkheid. Maar ik kan me voorstellen dat je nu even in een dip zit. Wat een vervelend mens zeg; die profiteert echt alleen maar van je. Probeer zo snel mogelijk bij haar weg te gaan, dit vreet jouw energie op een heel negatieve manier.
Lieve meid, veel sterkte en ik hoop dat je die zon snel weer echt ziet. Wij gaan even een weekje met de camper op pad. Vandaag regent 't een beetje maar voor de komende dagen wordt prachtig zomerweer beloofd; dus maar even van profiteren.
Liefs, Thea -
03 Juli 2013 - 10:23
Ans De Hoen Van Breda:
Ha Esther.
Vanuit " een Gietend " Nederland, kom ik je even de groeten van ons doen. Ik lees je reisverslagen en ik moet zeggen...er is veel aan de hand. Ik hoop dat je nu al een andere plaats op het oog hebt.
Deze plek kon leuker, maar ja. Misschien wordt het oergezellig met dat Chinese meisje!
Sterkte met je knie en veel inspiratie voor je creaties. xx Ans. -
03 Juli 2013 - 10:57
Daniëlla:
Nou, zoa kèn ich dich neet als voetvaeg !
Doe bös ein werme, leeve, sjterke perseunlikheid. En zoa is 't !!!
Laot dich nieks insjödde door luuj die neet weite wie ze mit mènse motte omgaon.
Tied om te verkasse en leefs hiëel sjnel !
De zon kèn neet altied sjiene, mèr dao kump hoapelik sjnel verangering in.
Det geldtj auch väör 't waer hiej, vandaag is 't bagger, mèr auch weer haope det d'r sjnel verangering in kump. Ze höbbe os baeter waer beloaf, auch weer wachte aaf !
Kop op, alles kump good. X
-
03 Juli 2013 - 11:08
Sabrina:
Hoi Esther,
Ik wil je even een hart onder de riem steken! Ik hoop dat je knie snel hersteld en dat je een andere plek vind waar ze jou energie en initiatief wel kunnen waarderen.
groetjes
Sabrina
-
03 Juli 2013 - 11:09
Tineke:
Hoi meissie.
Ja het is niet altijd rozengeur en maneschijn,kan er over mee praten.
Maar ik bewonder jou moed en doorzettingsvermogen vermogen,komt goed schatje dat weet ik zeker.
Wie weet wat er weer op je pad komt,het is vallen en opstaan,maar deze hele ervaring neemt niemand meer van jou af.
Geniet van de mooie en leuke dingen om je heen,even pas op de plaats,en ik weet zeker dat er nog een hele boel mooie dingen op je pad komen.
Lieve Esther,dikke knuf en kus van Tineke. -
03 Juli 2013 - 12:06
Aletta:
lieve esther! Luister naar de signalen die jouw lichaam geeft maar ook die je hart/gevoel je ingeeft. Je bent geen deurmat!!!Je bent meestal eerg positief en vindigrijk maar jij mag het ook even niet weten.
Ik zal eens kijken wat een gezwollen knie je eigenlijk wil vertellen..
Geniet en kijk waar je pad weer heen gaat.
veel liefs alettaXX -
03 Juli 2013 - 12:19
Janine:
Hoi Esther,
Dat is inderdaad minder leuk allemaal.
En dan nog dat sombere weer erbij ook nog.
Maar achter de wolken schijnt altijd de zon, ook al zie je hem niet, toch is hij er en zeker voo rjou.
Bovendien schijnt het zonnetje in jou altijd, toch?
Okay, soms komt er eens een wolkje voor schuiven zoals nu, maar dat verdwijnt wel weer.
Het komt goed allemaal, je moet erin blijven geloven, en dat doe jij.
Daar ben ik zeker van.
Ik ben in gedachten bij je en heb jouw rudraksha ketting bij de hand zoadat ikals ik hem aanraak, aan je denk.
Over wolken gesproken, het is hier ook erg grijs, mar er is zomer beloofd voor het komende weekend.....eindelijk!!!!
Met het huis schiet het lekker op.
Zolder, 1ste verdieping en badkamer zijn klaar.
Nu zijn de gang en wc ook bijna af.
Er is een nieuwe voordeur ingezet, en wel een hele mooie.
Hij heeft een glas in lood venstertje met een roos, en die roos is exact hetzelfde als in dat mooie halfronde glas in lood raam dat we van jou hebben !
Dat heeft zo moeten zijn.
Ja, Esther je bent sterk aanwezig in ons huisje.
Als je er weer bent, dan hoef je niet meer in de keuken te slapen, maar krijg je een eigen
gezellige kamer.
Maar zover is het nog niet en ik wens je alle kracht en energie die je nodig hebt en veel liefs toe.
Kop iop en een kus,
Janine (en Frans ook)
-
03 Juli 2013 - 12:39
John Man:
hoi Esther, geweldig dat je ook je slechtere ervaringen of het überhaupt je slecht voelen of in een dip zitten met ons wilt/durft te delen. RESPECT !! En als dit durft/ doet gaat ook de zon wel weer schijnen, anders haal jij die wel ergens vandaan. John -
03 Juli 2013 - 13:38
Iris Swift:
Oeoeoeoh wat geeft reizen je veel te leren! Tja, ook negatieve dingen kom je tegen. Jij bent de enige die dit kan veranderen en niemand anders. Veel liefs en succes met je EIGEN beslissing over dit deel van je EIGEN leven. Heel veel liefs en een dikke knuffel. Iris -
03 Juli 2013 - 13:40
Jose:
Hoi lieve esther,
Goed dat je even alles van je afschrijft, maar laat je niet gebruiken.
Het lijkt me een onprettig mens,laat je niet behandelen als voetveeg.
Bovendien voor jou beslissen om de buurvrouw te helpen, iemand anders jou kamer geven zonder aan jou te vragen vind ik persoonlijk te ver gaan.
je bent zo positief en hulp vaardig ingesteld, maar deze vrouw profiteert van je.
Zorg dat je bij haar weg komt want dit is niet goed voor je gemoedrust.
Je weet wij zijn in gedacten altijd bij jou, rust goed met je knie (niet onderschatten.
Heel veel liefs en knuffel van
Jose en Theo
-
03 Juli 2013 - 14:31
Annet:
Ik lees je verhaal en goed dat je schrijft. Er komt weer wat anders dat is zeker. Dit gebeurt met een les zoals altijd, welke les tja misschien inderdaad na regen komt zonnenschijn.
hou vol :)
groetjes Annet -
03 Juli 2013 - 20:32
Joke Bouvrie:
Hoi Ester. Dit is en royale tegenzitter! Maar laat zien wie je bent. Je moet niet over je laten lopen.
Maar denk dat je dat wel weet.Er zijn altijd voors en tegens. Zo ook met het weer.
Dus gaan we er van uit dat het weer beter wordt. Veel sterkte en liefs Joke. -
03 Juli 2013 - 22:31
Saskia:
Hoi Esther,
Balen zeg!!! Ik wens je veel sterkte, blijf in jezelf geloven en verlies niet de moed. Een op huisgenoot van mij zei altijd: de wereld is vol halve zolen.....je huidige "maatje" is er zo een. Ik duim voor je dat je snel een leuker adres vindt om je wonderbaarlijke reis voort te zetten! En veel sterkte met je knie!
Groetjes,
Saskia
Ps: t regent dat t giet! Maar de voorspellingen zijn goed, dus wie weet!
-
03 Juli 2013 - 23:56
Disiré :
Beste Esther,
was heel benieuwd naar je verhaal toen ik jouw e-mailbericht opende. Goh, wat bijzonder van die irodoloog, knappe inschatting! Ik sluit me volledig aan bij de berichten hierboven. Verder mogen we toch echt wel concluderen, dat je tijdens je hele reis, geweldige ervaringen hebt opgedaan en heel soms een persoonlijk, mindere ervaring hebt gehad. Ik weet zeker, dat je deze situatie over niet al te lange tijd ver achter je hebt liggen en dan zie je dit gewoon als een leermoment. Ik kijk uit naar je volgende, positieve, ervaring. Kom op, ut kumpt allemoal good!
Dikke knoemel oet Brach!
Disiré -
04 Juli 2013 - 17:28
Nicolle:
Ciao Essie,
ik lees tussen je regels wel dat je moe bent, take care lieve nicht.
Wat vind je zelf... de balans slaat echt duidelijk door naar de mensen die je NIET als voetveeg hebben gebruikt eerder dan die dat wel proberen.. en wat had jij er al veel kunnen ontmoeten...Wat nou voetveeg!!! Zullen we bombarderen tot rotte appel tussen alle mooie glanzende en verrijkende ervaringen??!! Voor je zelf opkomen is echt jou probleem niet, twijfel daar niet aan, maar jammer genoeg zie je niet altijd aan de buitenkant schil af hoe die appel er van binnen uitziet (!!) en is er geen ontkomen aan rotte appels.....
Laat je niet etiketteren lieve nicht, daarvoor ben je niet aan het reizen. Een ander gevoel dat in me opkomt als ik je lees - ik kan het mishebben maar denk van niet... - jij gedijt gewoon echt niet in een krappe ruimte dus laat die caravan en deze streek maar voor wat het is! (Goh en dat nou net in 'the land of plenty of space'... !)
Buon viaggio e a presto, bacio Nic -
04 Juli 2013 - 17:28
Nicolle:
Ciao Essie,
ik lees tussen je regels wel dat je moe bent, take care lieve nicht.
Wat vind je zelf... de balans slaat echt duidelijk door naar de mensen die je NIET als voetveeg hebben gebruikt eerder dan die dat wel proberen.. en wat had jij er al veel kunnen ontmoeten...Wat nou voetveeg!!! Zullen we bombarderen tot rotte appel tussen alle mooie glanzende en verrijkende ervaringen??!! Voor je zelf opkomen is echt jou probleem niet, twijfel daar niet aan, maar jammer genoeg zie je niet altijd aan de buitenkant schil af hoe die appel er van binnen uitziet (!!) en is er geen ontkomen aan rotte appels.....
Laat je niet etiketteren lieve nicht, daarvoor ben je niet aan het reizen. Een ander gevoel dat in me opkomt als ik je lees - ik kan het mishebben maar denk van niet... - jij gedijt gewoon echt niet in een krappe ruimte dus laat die caravan en deze streek maar voor wat het is! (Goh en dat nou net in 'the land of plenty of space'... !)
Buon viaggio e a presto, bacio Nic -
05 Juli 2013 - 00:11
Riek:
Hey lieve Miep,
Hopelijk heb je al weer een andere plek waar je weer lekker gek en vrolijk kan zijn. Ik sta er van te kijken hoe jij je elke keer weer weet aan te passen in nieuwe omstandigheden. Das knap. Maar overal zijn er ook mensen die t niet snappen, dat ligt toevallig niet aan jou. Ik gun je een leuker plekkie met mensen die meer geven als nemen. En die zijn er zat, je moet ze alleen ff treffen. Sterkte en fijn dat er zoveel mensen met je meeleven, dat heb je toch maar mooi voor elkaar. Zal je toch wel wat goed doen of niet dan. Dikke knuf. Riek . -
05 Juli 2013 - 10:39
Annelies:
Lieve Esther,
Dank je wel voor je prachtige reisverhalen. Ik bewonder je om wie je bent en wat je doet.
We krijgen situaties op ons pad die ons leren nog meer van ons zelf te houden.
Jij mag meer opkomen voor jezelf, dus een geweldige kans om dat in de praktijk te brengen bij deze mevrouw.
Het is ook niet "zomaar" dat je tijdens het consult dit aandachtspunt kreeg.
Gaat je lukken Esther!
Lieve hartegroet, Annelies -
05 Juli 2013 - 11:01
Tante Fiet En Ome Nol:
Hoi Esther,
Over die mat gelezen te hebben, snappen wij, dat er niet Welkom op staat; maar je denkt dat je de andere kant van die mat nu meemaakt. Dat zal dan wel zo zijn, maar vergeet niet, dat er ook nog kanten aan die mat zitten, zelfs vier stuks en wanneer die er nog goed uitzien, gaat die mat nog langer mee. Dat spreekt jou weer moed en steun in, jou kennende. Heel veel succes en blijf gezond
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
