Bula Fiji, Selamat Bali (dag Fiji, welkom Bali)
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg † Esther
17 Oktober 2013 | Indonesië, Ubud
De twee laatste dagen in Fiji verblijf ik in een resort in Nadi. Het is de goedkoopste optie vlakbij het vliegveld. Ik deel een slaapkamer met 4 bedden, waarvan er eentje bezet is. Aan de spullen te zien, een jonge meid. Ze komt die nacht niet terug en ik heb het rijk voor me alleen.
De volgende dag blijkt mijn fotocamera zoek te zijn. Een raadsel, niemand in de buurt, ik was niet onder invloed, gewoon bij nuchter verstand, maar de camera is zoek. Ik ga alles na, loop tien keer dezelfde route, keer mijn tas twintig keer om en zoek zelfs in de prullebak, onder het matras en in de struiken. Onvindbaar. Een raar gevoel als je iets kwijtraakt en je weet niet hoe het is gebeurd.
In de avond zie ik mijn kamergenoot: het is een 67 jarige Duitse dame, die voor een half jaar op pad is. Dacht ik dat ze een twintiger was! Maar Monica is hip en zeker niet doorsnee. Haar nagels zijn knalgroen gelakt, ze heeft een pluche beertje aan haar koffer hangen en ze vertelt enthousiast over haar paragliding ervaring (met een paar vleugels van een berg springen) en het surfboarden. Ze houdt van reizen en eenmaal gepensioneerd en gescheiden van haar depressieve man, is ze het avontuur gaan opzoeken. Ook Monica zoekt naarstig naar mijn camera, maar die blijft onvindbaar.
Als ik op weg ben naar het dorp, stopt er een taxi. Of ik een gratis ritje wil, het is te heet om te lopen. Ik stap in. De geijkte vragen: voor de eerste keer in Fiji? Hoe lang blijf je? Uit welk land kom je? Ben je hier alleen? Ik antwoord op de laatste vraag: "nee, met mijn familie". Het is het meest handige antwoord om een huwelijksaanzoek te vermijden. De chauffeeur wilt toch mijn nummer. Ik zeg: mijn man zal dat niet waarderen. Hij: maar we kunnen gewoon vrienden zijn, ik wil graag vrienden zijn met een Europese. Ik glimlach, bedank voor zijn aandacht en stap uit. Het zijn geen vervelende gesprekjes hoor, maar wel vaak dezelfde gesprekjes en voel me daardoor een prooi met mijn witte huid.
Op het vliegveld in Fiji zie ik 'mijn camera' te koop, een nieuwere versie en de prijs is prima. Even later ben ik weer compleet, met een nieuwe camera op zak. De eerste foto is van de verkoper, die graag even poseert.
De vlucht naar Melbourne is lang en naast met zit een gezin met 4 jonge kinderen. Moeder is radeloos als ze allemaal tegelijk haar aandacht vragen, pa tuurt rustig voor zich uit met de kleinste op schoot. Ik doe spelletjes met de kinderen, lees verhaaltjes voor en teken met ze. Het knulletje van 8 vraagt veel aandacht, maar het lukt me hem geboeid te houden. Ik babbel met moeder (zelfde leeftijd) over mijn reis. Ze zou dolgraag in mijn schoenen staan, zegt ze, maar weet niet of ze 'het zou kunnen' .
Nou, zeg ik, als je 6 kinderen kunt grootbrengen (ze heeft er thuis nog twee) dan kun je dit ook. Het inspireert haar wat ik doe en ze neemt zich voor meer avontuurlijke dingen met haar kinderen te ondernemen. Als we in Melbourne landen, stopt ze 20 dollar in mijn handen. Ik ben uiterst verbaasd. Je hebt me geweldig geholpen met de kinderen zegt ze, en je hebt me geinspireerd. Hier, neem dit aan, kun je op het vliegveld besteden, terwijl je op je andere vlucht wacht. Wat een geweldige en onverwachte ervaring weer.
Ik zwaai hen uit en besluit op het vliegveld te overnachten; het scheelt me 158 dollar (de goedkoopste hotelkamer in de buurt). Om 12 uur middernacht neem ik een dubbel sterke koffie en die houdt me wakker tot 2 uur. Dan raak ik in gesprek met een dame, uit Duitsland afkomstig, maar sinds 30 jaar woonachtig in Melbourne, Australie. Ze komt net terug van Fiji, waar ze 4 maanden overwintert in haar huisje. Toeval of niet, maar haar huisje staat vlakbij het dorp waar ik vrijwilligerswerk deed (weet je, Fiji telt meer dan 330 eilanden...). We kletsen tot half 5 in de ochtend en ik besteed de rest van de dollars aan een flesje sap, een ontbijt en een stoelmassage.
Mijn ogen zijn rood van de slaap als ik in het vliegtuig naar Denpasar stap, op weg naar Bali. Onderweg zet ik de klok op de lokale tijd en win daarmee 5 uur tijd.
Op het vliegveld in Denpasar staat geen muziekbandje zoals in Fiji, maar een dame met een mandje bloemen. Selamat datang, zegt ze met een zoet stemmetje, en steekt een geurig bloemetje in mijn haren. In de aankomsthal staan honderden mensen met een bordje. Eentje staat er met mijn naam erop. Het is Dewa, een vriend van de familie waar ik de eerste week zal blijven. Hij beantwoord enthousiast al mijn vragen in gebroken Engels.
Ik vraag hem of hij een plek kent waar ik 'volunteering' (vrijwilligerswerk) kan doen. Dewa zegt: oh yes, touring (rondtrekken), dat kun je overal doen. Ik glimlach en zeg, ik bedoel, volunteering, je weet wel, helpen, gratis werken (working). Yes yes, zegt Dewa, walking (wandelen) dat kun je hier ook doen, heel veel zelfs. Ik laat het onderwerp maar rusten.
Het verkeer is druk, veel brommertjes, maar er zit een aardige ordening in. Langs de kant van de weg staan stenen beelden van de God Ganesh. Ik loop stenen trappen op op weg naar mijn 'familie' en kom Ganesh nog een paar keer tegen. Hij waakt over iedereen. De stenen huisjes zijn allemaal met elkaar verbonden. In het midden staat een tempeltje, en de geur van bloemetjes en wierook komt me tegemoet. Meteen voel ik me thuis, heb een fijne kamer met een eigen douche, holadiee!
Als eerste ga ik een nieuw telefoonnummer regelen en geld pinnen. Even tellen hoor, alles kost hier 'duizenden' roepia's. 150.000 Roepia is ongeveer 10 euro. En sommige dingen kosten 'miljoenen'. Lastig hoor.
Het stadje Ubud is een (toeristisch) mekka van winkeltjes, kunst en spirituele bezigheden. Ik zie de meest fantastische schilderijen, jurkjes en zilveren kettingen. Het kriebelt te gaan shoppen, ik word er gewoon hebberig van. Maar ik beheers me. Behalve wat te eten, koop ik niets en spreek met mezelf af de eerste drie dagen alleen rond te kijken en me te orienteren op vrijwilligerswerk en yoga....
Selamat tinggal (tot ziens)
Esther
De volgende dag blijkt mijn fotocamera zoek te zijn. Een raadsel, niemand in de buurt, ik was niet onder invloed, gewoon bij nuchter verstand, maar de camera is zoek. Ik ga alles na, loop tien keer dezelfde route, keer mijn tas twintig keer om en zoek zelfs in de prullebak, onder het matras en in de struiken. Onvindbaar. Een raar gevoel als je iets kwijtraakt en je weet niet hoe het is gebeurd.
In de avond zie ik mijn kamergenoot: het is een 67 jarige Duitse dame, die voor een half jaar op pad is. Dacht ik dat ze een twintiger was! Maar Monica is hip en zeker niet doorsnee. Haar nagels zijn knalgroen gelakt, ze heeft een pluche beertje aan haar koffer hangen en ze vertelt enthousiast over haar paragliding ervaring (met een paar vleugels van een berg springen) en het surfboarden. Ze houdt van reizen en eenmaal gepensioneerd en gescheiden van haar depressieve man, is ze het avontuur gaan opzoeken. Ook Monica zoekt naarstig naar mijn camera, maar die blijft onvindbaar.
Als ik op weg ben naar het dorp, stopt er een taxi. Of ik een gratis ritje wil, het is te heet om te lopen. Ik stap in. De geijkte vragen: voor de eerste keer in Fiji? Hoe lang blijf je? Uit welk land kom je? Ben je hier alleen? Ik antwoord op de laatste vraag: "nee, met mijn familie". Het is het meest handige antwoord om een huwelijksaanzoek te vermijden. De chauffeeur wilt toch mijn nummer. Ik zeg: mijn man zal dat niet waarderen. Hij: maar we kunnen gewoon vrienden zijn, ik wil graag vrienden zijn met een Europese. Ik glimlach, bedank voor zijn aandacht en stap uit. Het zijn geen vervelende gesprekjes hoor, maar wel vaak dezelfde gesprekjes en voel me daardoor een prooi met mijn witte huid.
Op het vliegveld in Fiji zie ik 'mijn camera' te koop, een nieuwere versie en de prijs is prima. Even later ben ik weer compleet, met een nieuwe camera op zak. De eerste foto is van de verkoper, die graag even poseert.
De vlucht naar Melbourne is lang en naast met zit een gezin met 4 jonge kinderen. Moeder is radeloos als ze allemaal tegelijk haar aandacht vragen, pa tuurt rustig voor zich uit met de kleinste op schoot. Ik doe spelletjes met de kinderen, lees verhaaltjes voor en teken met ze. Het knulletje van 8 vraagt veel aandacht, maar het lukt me hem geboeid te houden. Ik babbel met moeder (zelfde leeftijd) over mijn reis. Ze zou dolgraag in mijn schoenen staan, zegt ze, maar weet niet of ze 'het zou kunnen' .
Nou, zeg ik, als je 6 kinderen kunt grootbrengen (ze heeft er thuis nog twee) dan kun je dit ook. Het inspireert haar wat ik doe en ze neemt zich voor meer avontuurlijke dingen met haar kinderen te ondernemen. Als we in Melbourne landen, stopt ze 20 dollar in mijn handen. Ik ben uiterst verbaasd. Je hebt me geweldig geholpen met de kinderen zegt ze, en je hebt me geinspireerd. Hier, neem dit aan, kun je op het vliegveld besteden, terwijl je op je andere vlucht wacht. Wat een geweldige en onverwachte ervaring weer.
Ik zwaai hen uit en besluit op het vliegveld te overnachten; het scheelt me 158 dollar (de goedkoopste hotelkamer in de buurt). Om 12 uur middernacht neem ik een dubbel sterke koffie en die houdt me wakker tot 2 uur. Dan raak ik in gesprek met een dame, uit Duitsland afkomstig, maar sinds 30 jaar woonachtig in Melbourne, Australie. Ze komt net terug van Fiji, waar ze 4 maanden overwintert in haar huisje. Toeval of niet, maar haar huisje staat vlakbij het dorp waar ik vrijwilligerswerk deed (weet je, Fiji telt meer dan 330 eilanden...). We kletsen tot half 5 in de ochtend en ik besteed de rest van de dollars aan een flesje sap, een ontbijt en een stoelmassage.
Mijn ogen zijn rood van de slaap als ik in het vliegtuig naar Denpasar stap, op weg naar Bali. Onderweg zet ik de klok op de lokale tijd en win daarmee 5 uur tijd.
Op het vliegveld in Denpasar staat geen muziekbandje zoals in Fiji, maar een dame met een mandje bloemen. Selamat datang, zegt ze met een zoet stemmetje, en steekt een geurig bloemetje in mijn haren. In de aankomsthal staan honderden mensen met een bordje. Eentje staat er met mijn naam erop. Het is Dewa, een vriend van de familie waar ik de eerste week zal blijven. Hij beantwoord enthousiast al mijn vragen in gebroken Engels.
Ik vraag hem of hij een plek kent waar ik 'volunteering' (vrijwilligerswerk) kan doen. Dewa zegt: oh yes, touring (rondtrekken), dat kun je overal doen. Ik glimlach en zeg, ik bedoel, volunteering, je weet wel, helpen, gratis werken (working). Yes yes, zegt Dewa, walking (wandelen) dat kun je hier ook doen, heel veel zelfs. Ik laat het onderwerp maar rusten.
Het verkeer is druk, veel brommertjes, maar er zit een aardige ordening in. Langs de kant van de weg staan stenen beelden van de God Ganesh. Ik loop stenen trappen op op weg naar mijn 'familie' en kom Ganesh nog een paar keer tegen. Hij waakt over iedereen. De stenen huisjes zijn allemaal met elkaar verbonden. In het midden staat een tempeltje, en de geur van bloemetjes en wierook komt me tegemoet. Meteen voel ik me thuis, heb een fijne kamer met een eigen douche, holadiee!
Als eerste ga ik een nieuw telefoonnummer regelen en geld pinnen. Even tellen hoor, alles kost hier 'duizenden' roepia's. 150.000 Roepia is ongeveer 10 euro. En sommige dingen kosten 'miljoenen'. Lastig hoor.
Het stadje Ubud is een (toeristisch) mekka van winkeltjes, kunst en spirituele bezigheden. Ik zie de meest fantastische schilderijen, jurkjes en zilveren kettingen. Het kriebelt te gaan shoppen, ik word er gewoon hebberig van. Maar ik beheers me. Behalve wat te eten, koop ik niets en spreek met mezelf af de eerste drie dagen alleen rond te kijken en me te orienteren op vrijwilligerswerk en yoga....
Selamat tinggal (tot ziens)
Esther
-
21 Oktober 2013 - 17:25
Tineke Gielis:
Nou t ziet er weer geweldig uit , geweldige slaapplek.
Altijd weer afwachten waar je terecht komt toch.
Ben benieuwd hoe het daar weer verloopt,wie weet wat er weer op jou pad komt.
Esther,ik ben vergeten een paar van jou spulletje,s mee te nemen.
Foei,ik heb er echt niet meer aan gedacht.
Sorry hiervoor,maar volgende keer komt t zeker goed.
Veel plezier op jou volgende bestemming,geniet take care.
Tineke -
21 Oktober 2013 - 19:28
Valerie:
Ha Esther,
Wat weer een geweldig verhaal, even kort inspringen op je avonturen in Bali.
Voordat ik naar Australie ging (waar we ons BIJNA zagen) heb ik 2 maanden vrijwilligerswerk gedaan in Bali.
Dichtbij Ubud, bij Yayasan Cintanak. Waar ik met een vriendin als kinderfysiotherapeute 'werkte' ; we leerden de andere kinderfysio's vanalles van wat we hier hebben geleerd.
Zelfs met gewone huis tuin en keuken spellen zullen ze daar enorm geboeid zijn en ik denk dat je daar veel kan betekenen. Laat maar wat weten, mail me maar even als je interesse hebt! De stichting is vanuit NL-ers opgezet maar wordt gedraaid door Balinese mensen, er is vaak wel een nederlandse fysio aanwezig.
Daarnaast weet ik nog een leuke stichting in Ubud, daar zijn we alleen een keer gaan eten, meer een soort activiteitencentrum voor geestelijk en/of lichamelijk gehandicapten.
Als je lonely planet bali hebt, daar staat die geloof ik in: Sjaki-tari-Us (weet niet zeker of ik het goed heb gespeld).
Mail me maar voor allerlei informatie, ik heb vanalles van allerlei mensen daar! En ik kan navragen of er nu ook een NL-e fysio aanwezig is op Cintanak.
Grs en geniet enorm van Bali!
p.s. ben je ook naar de Gili eilanden geweest ?? Zo niet: DAAR MOET JE NAARTOE, de hemel op aarde! -
21 Oktober 2013 - 19:29
Annet:
Esther,
ik wens je een hele mooie en inspirerende tijd. Ik ga morgen terug naar Amsterdam na 4 weken Puerto Rico.
Home is where the hart is.....het maakt niet uit waar je bent zolang als je de goede fibes in en om je heen hebt.
liefs Annet
en de groetjes van May, ze liet mij de kaart van je zien. Vond ze leuk om te krijgen.
-
22 Oktober 2013 - 08:10
Mieke:
Hoi Esther,
Leuke plek ! Er ligt vast en zeker weer een nieuw avontuur .
Gr,Mieke -
22 Oktober 2013 - 08:54
Coby:
Op naar het volgende avontuur!! Super voor je. Nog bedankt voor het boekje over
Napier (ik weet niet op mijn mail daarna is aangekomen?) Hier genieten we nog van een mooie nazomerdag ( +20 Gr.)
Groete oet Berkelieër,
Coby -
22 Oktober 2013 - 11:41
Tante Fiet En Ome Nol:
Bij jou gebeuren kleine wondertjes; dat komt omdat je de goede instelling hebt. Succes verder. -
26 Oktober 2013 - 04:07
Kees Smetsers:
Dag Esther,
Ik zag jouw verzoek aan Starlight Bungalows in Lovina.
Starlight Bungalows zijn heel mooie luxe bungalows aan het strand van Lovina, rustig gelegen net buiten het dorp. Gezien jouw manier van reizen is dit een adres dat niet in jouw budget past. Je kunt in Lovina makkelijk een goedkoop adres vinden. ga maar eens praten met Marjanne Oomen van de stichting High5Rehab. Ze komt uit mijn dorp (Oirschot) en is als fysiotherapeute al jarenlang actief op dit project. Recent is ze getrouwd met een Balinese man (Putu) en ze woont in Lovina. Marjanne kan jou zkere helpen met het vinden van een goedkoop logeeradres. Veel succes en plezier op Bali. Op 14/11 vertrek ik zelf naar Bali en op 22/11 en 23/11 ben ik in Lovina. Op 22/11 ga ik om 15.00 uur High5Rehab bezoeken. Wie weet komen we elkaar tegen. ik ga op Bali mijn derde boek schrijven.....
De eerste twee boeken (Liefde in het echte Bali)(Reizen door het echte Bali) verkoop ik voor het goede doel waar Marjanne voor actief is (hulp aan de gehandicapte kinderen op Bali). Groeten, Kees Smetsers. Website keessmetsers.reismee.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
