De laalste dagen Burkina Faso...

Vanuit de diepvrieskist (Nederland genaamd) schrijf ik jullie het vervolgverhaal van de laatste week...

In Bobo Dioulassou aangekomen met een gemiddelde snelheid van 100 km per uur in een bus zonder schokbrekers, werden we opgehaald door vrienden van Drahman (dat schreef Annet al). Gewoon geweldig, je kruipt achterop een brommertje en vertrekt, zonder helm. Ook dat went snel (niet bij nadenken dat het brommertje onderuit kan gaan). Het is vooral cool.
'sAvonds gaan we samen eten: friet met parelhoen en rijst met saus, dat gaat samen met een koel biertje. We moeten de drankjes meteen afrekenen, want de medewerkers moeten uitbetaald worden. Een biertje kost evenveel als een maaltijd (iets van 1 euro).
We slapen op een matras (luxe!) en voelen osn veilig onder het muskietennet. Wakker worden...opstaan...een emmer water staat klaar voor een verfrissende douche in de ochtendzon. Zo eenvoudig is het leven. Weer achterop het brommertje richting busstation, want we gaan een dagje naar Banfora. Daar aangekomen onderhandelen we met een taxichaufeur die wel erg veel geld vraagt. Afdingen is mijn lust geworden en ik voer diverse theaterstuken op. Uiteindelijk gaat er 1/3 van de prijs af. We kopen de lunch (stokbroodje vlees en vis) en gaan tanken. Nee, niet bij een tankstation, maar een stalletje waar benzine in literflessen (voormalig wijnflessen) wordt verkocht. De tank zit vol en we kunnen vertrekken. Eerst naar het nijlpaardenmeer. In een houten bootje, met water op de vloer, schuiven we langzaam voorruit tussen de vele bloeiende waterlelies op zoek naar de nijlpaarden. De zon staat hoog en de nijlpaarden zitten diep onder het water. Na een uur hebben we vele waterlelies gezien en ook bijna-nijlpaarden (drijvende boomstammen). Jammer, geen nijlpaarden... Als goedmakertje krijgen we beiden een ketting van waterlelies. We zijn tevree en peddelen terug. Hobbel de bobbel in de taxi, langs suikerrietvelden. We krijgen een stengel van de chauffeur en sabbelen het mierzoete goedje op. We moeten de stengel weggooien want als we betrapt worden hangt er een boete boven ons hoofd, of erger, gevangenis. En inderdaad, op de terugweg worden we gecontroleerd...
Volgende stop is een rotsformatie waar offeringen en vereringen worden gehouden, het is een soort bedevaartsplaats. We klimmen en klauteren en genieten an het prachtige uitzicht.
Inmiddels is het het heetst van de dag en we verlangen naar een koele verfrissing...en die komt... We komen aan bij enorme watervallen, geweldig! We trosteren de glibberige stenen en laten ons minuten lang overgieten met een enorm krachige straal koel water. Alle stof en zand verdwijnt.Weer een wondertje in Afrika. Drogend onder de hete zon genieten we van het moment!!!!
In de late avond gaan we terug met de taxi en de bus, dit keer een nieuwe! De stoelen zitten nog in de plastic en de video (!) staat loeihard. Voor in de bus is een grote display met de tijd erop. Ik vraag aan de mensen die in de bus zitten of ze een gok willen doen hoe laat de bus vertrekt. Afrkaanse tijd (met vertraging) of Europese tijd (stipt)?De Afrikanen moeten er om lachen (ze hebben humor!) en we doen een weddenschap. De bus vertrekt 3 minuten later dan gepland...Afrika gaat de goede kant op!
De brommertjes staan weer gereed als we aankomen en moe en voldaan vallen we weer in slaap.
De volgende ochtend staat een rondje Bobo op het programma. We kiezen uiteindelijk voor de heilige vissen (moskee laten we voor wat het is). We lopen door het oude stadsgedeelte en komen bij een vreselijk smerige rivier aan. Vrouwen doen er de was, kinderen worden erin gewassen, er lopen varkens en kippen tussen de mest en lompen. Het is een stank van jewelste. In het water krioelt het van de vissen, hele grote met snorharen. De vissen mogen niet gegeten worden (ook zeker niet aan de raden) en als er eentje sterft is het een teken dat een oude man sterft...
Tegen de middag vertrekken we naar de overdekte markt en zoeken het kraampje van Moumounie op. Hij is er niet want hij reist met de andere groep mee. Inmiddels kennen we genoeg mannetjes die ons verwelkomen en willen kletsen. Natuurlijk kopen we wat kettinkjes en andere spulletjes en genieten van een lekkere salade. Iets dat in alle reisboeken wordt afgeraden, maar wij storen ons daar niet aan. Je moet wat risico's nemen hier. En totnutoe gaat het goed.
Die avond gaan we bij Moumounie thuis slapen en als we daar aankomen worden we door alle 20 kinderen omsingeld. Ze slepen met onze rugzakken en als we eenmaal zitten, beginnen ze meteen onze haren te vlechten. Ze trekken keihard met als resultaat dat we meteen een strak gezicht hebben (...)Dan komt de mand met opmaakspulletjes tevoorschijn en worden we opgemaakt: eerst een laag poeder, dan dikke zwarte strepen op de wenkbrauwen, een zwarte punt ertussen, blauwe oogschaduw. Er wordt gejoeld en gelachen en we maken vele foto's. De vrouwen hebben to gemaakt (een dikke brei van gierst) en nodigen ons uit te komen eten. We eten met hen mee, maar doen ook vaak alsof we eten, to is nameljk niet erg smakelijk, het vult wel. Voor de kinderen is het nog lang geen beddtijd en de djembé komt tevoorschijn. We doen gekke pasjes en iedereen lacht zich onnozel om die blanke meiden. Ondertussen maken de vrouwen pindakaasbollen: gemalen pinda's met peper, jammie.
Om de beurt vallen de kinderen op de mat in slaap en wij zoeken ons matrasje op. Zoemende muggen op zoek naar een blank huidje om zich vol te zuigen, maar wij liggen lekker veilig onder de klamboe.
De imam begint al vroeg te roepen om gebed ( 5 uur) en wij draaien ons nog eens om. Als de geiten hun eten krijgen en de vrouwen en kinderen weer volop aan de gang zijn, is het ook voor ons tijd om op te staan. Een emmerdouche staat klaar en we kunnen er weer tegen. We nemen afscheid van iedereen en klimmen in de taxi die gevuld is met balofoons. Andere groepsleden hebben die besteld en wij nemen ze mee naar Bouba. Het is een hele vracht en als alles op de bus is gesleurd en vastgebonden, kunnen we vertrekken. Een rit van 5 uur in een gammele bus. We proppen ons tussen alle mensen en genieten van het landschap. Wat is Afrika toch heerlijk!
In Koudougou aangekomen moeten alle balofoons weer van de bus af en wordt er een ezelskar geregeld om de spullen te vervoeren. Wij klimmen weer achterop een brommertje en komen bij Bouba's paradijs aan, waar we een echte douche hebben, een toilet en een bed. Helaas is er geen water, dus hangen we wat rond en doen wat inkopen op de markt. Morgen komt de groep weer terug en is het met de rust gedaan....en oud en nieuw staat voor de deur.

Als we wakker worden besluiten Annet en ik het avondeten voor de groep te gaan regelen. Het blijkt later de activiteit van de dag te worden. Eerst bedenken wat we gaan klaarmaken. Het wordt koude macaroniesalade, het meest makkelijke gerecht voor hier. We krijgen een lift naar de markt en gaan op zoek naar tomaten, uien, knoflook, komkommers. Iedereen wilt dat we bij hen komen kopen, want blanken hebben geld! We voeren heftige discussies over de prijs en ik probeer er altijd nog iets extra´s uit te halen (extra tomaat of ui), mooi als dat ook lukt!
We sterven van de dorst en kopen een zakje water en slurpen dat op (15 cent). Hoe heerlijk kan water zijn!
Bij de supermarkt (soort magazijn met rekken met allemaal ingevoerde producten) kopen we de rest. Hier staan de prijzen vast, ook makkelijk.
Als we Drahman bellen of hij de spullen met zijn brommer kan komen halen, horen we dat de groep net is aangekomen. Handig! Kunnen die gelijk met de auto alles meenemen.
We maken een heerlijk maal klaar en bereiden ons voor op oud en nieuw. Heel vreemd, zou er straks vuurwerk zijn?
Na de maaltijd plof ik in bed, ben vreselijk moe en heb hoofdpijn. Om kwart voor 12 word ik wakker. Net op tijd maak ik oud en nieuw mee. Er is volop drank en vele knallen. Iemand uit de groep heeft een vuurbalon meegenomen. Geweldig, een luchtbalon die opstijgt en tot in de verre omtrek te zien is. Er is nog een luxe vuurpijl uit Zwitserland en Loek steekt 'm aan. Hij steekt per ongeluk de verkeerde kant aan, de pijl suist vooruit, beland in een boom en geeft 24 geweldige knallen met prachtig vuurwerk. 2010 kan niet meer stuk!
Een uurtje later is zowat iedereen naar bed, ik ruim nog wat glazen op en duik onder de klamboe, dromend wat 2010 zal gaan brengen.....

De vrijdag 1 januari staat in het teken van vertrek. Paul, Moumounie en ik regelen de buskaartjes voor 15 personen inclusief een hele berg bagage. Dat lukt, maar we besluiten de groep te vertellen dat er geen bus rijdt en we geregeld hebben dat we met een open vrachtauto meekunnen, die is geladen met zakken mais en wij mogen erop zitten...Ons toneelspel is voorbeeldig en iedereen gelooft het, een tegenslag, want alle gevaren passeren de revue. Na een uurtje zweten komen we met de kaartjes op de proppen...
Om 13 u gaan Moumounie, Drahman en ik naar de bus, de bagage is inmiddels gearriveerd en wij proberen plaatsen te reserveren. 22 colli bagage verdwijnt in de bus, nadat deze een uur later is gearriveerd. De groep staat langs de kant van de weg te wachten en als iedereen goed en wel zit, gaat de rit richting Ouagadougou. Ons vliegtig zal rond 1 uur die nacht vertrekken. Iedereen heeft zin in pizza en in ee open pick up (not done) rijden we door de stad. Bij de pizzerialaten ons heerlijk verwennen. De laatste avond is aangebroken...
Met de buik rond gaan we naar het vliegveld en sjorren onze bagage bijeen en barrikaderen de ingang (wij wille als eerste inchecken! ) Alsmaar wachten, nu weer. Tegen 23 u gaan de deuren open en het gedrang begint: sealen van paketten, sjouwen met koffers, papieren invullen , inchecken...Na een enerverend half uur is alle bagage verdwenen en kunnen wij (wederom) wachten. Dan blijkt dat er geen vliegtuig is...geen informatie...we lopen wat rond en krijgen te horen dat het vliegtuig om 3 uur die nacht binnen komt. We doen spelletjes (blindemannetje) in de vetrekhal en amuseren ons tussen de slapende en wachtende mensen. Eenmaal in het vliegtuig probeert iedereen een slaapplek te bemachtigen (er zijn vldoende stoelen vrij). Na 3 uur vliegen komen we op Tripoli aan (Libie) en moeten we overstappen. Hectiek, want er is weinig tijd. Ook dat lukt en de reis naar Brussel zet in. Daar arriveren we met 2 uur vertraging. Er staan vele familieleden en vrienden en het weerzien is vreemd....De reis is echt ten einde,. Als ik buiten kom, beneemt de kou me en wil ik meteen weer terug....

En nu, 2 dagen later, probeer ik het ritme weer op te pakken. Mijn lijf is hier, maar mijn hoofd nog daar. Vreemd. Hier ligt sneeuw (ook leuk!) en ik geniet van de warme douche en het lekkere bed. Ik bekijk de foto's en filmpjes die ik heb gemaakt en het lijkt alsof het weer maanden geleden is dat ik dit allemaal meemaakte. Wat een wereld, wat een belevenissen.
Beste allemaal, bedankt voor jullie reacties, medeleven en bijdragen. In Burkina Faso zijn er vele goeie dingen gebeurd, ons dorp heeft een enorme impuls gekregen, we hebben vele nieuwe vrienden gemaakt. Het was echt geweldig!
Als de foto's en filmpjes aan elkaar geregen zijn, nodig ik jullie weer uit voor een life verslag.

Heel veel groeten en tot ziens!
Esther (en alle anderen)