Gezinsleven op een eiland

Bij de kringloopwinkel kan ik meteen de volgende dag beginnen. Ik leen de fiets van een van de kinderen en merk als ik bergafwaarts ga dat alleen de remmen van het voorwiel werken. Het rubberen handvat glijdt van het stuur en ik beland in de berm. Blijkbaar is mijn valtechniek de juiste, want ik kom er zonder kleerscheuren van af. Bij aankomst heb ik een natte broek en dat komt omdat het zadel gaten vertoond en de fiets buiten in de regen heeft gestaan.
Naast snuisterijen, schoenen, tassen en kleding worden er bij de kringloopwinkel dierenbenodigdheden verkocht. Tevens worden er gevonden katten opgevangen. Even later kom ik erachter dat de opbrengst van de winkel voor de opvang van gevonden/gewonde dieren is. Ik vind het (mede daarom) zeer verantwoord om mijn kledinggarderobe uit te breiden ;-))

Om 10 uur sta ik zakken kleding en spullen te sorteren. Het is leuk werk, het is altijd een verrassing wat mensen doneren. Als het te slecht is voor de winkel, worden er lappen van de kleding geknipt voor bv garagebedrijven. Sommige spullen gaan naar de 'armen' en minderbedeelden.
Een vrouw komt met een hondje binnen en vraagt of er een dekentje voor hem is. Ik vind een geruit doekje met een elastiek en maak die passend voor het hondje, dat zich geduldig laat aankleden. Het is 7 dollar waard en de vrouw loopt trots weg. Een man met geblondeerd lang haar, koopt 12 verschillende bh's en een bundeltje computerkabels en geeft er 20 dollar voor. Een heer van middelbare leeftijd, met zijn gezicht vol verse krassen, komt binnen met een doos onder zijn arm. Hij hijgt en zegt zojuist een verwilderde kat te hebben gevangen. Dat verklaard het bloed op zijn gezicht. Dankjewel zeg ik, wat een lef zeg, en neem de doos van hem over. Ervaren collega's gaan met de kat in de weer en geven hem rust in een van de hokken.
Een dame komt binnen en doneert twee zakken spullen, waarvan de helft zo de prullenbak in kan. Een collega die ook aan het sorteren is, overhandigt me een (nieuw) vest van een bekend buitensportmerk. Iets voor jou? Ik trek het vest aan en het zit als gegoten. Mag je hebben, zegt ze, (het was van haar), het lijkt voor jou te zijn gemaakt. Ik ben in mijn nopjes.
Het is een leuke en afwisselende ochtend en om 2 uur zetten we alle rekken weer binnen en gaat de deur op slot. Ik fiets terug en doe voorzichtig aan, wetend dat de remmen maar deels werken.
Dit patroon herhaal ik elke dag en werk er uiteindelijk ruim een week.

In de middag wied ik onkruid en lees ik ruim een half uur met George (7 jaar) die daar eigenlijk een hekel aan heeft. Hij heeft er inderdaad moeite mee, maar doet zijn best. Na afloop geeft hij me een omhelzing en zegt: dankjewel Esther dat je met me hebt gelezen. Kun je voor altijd blijven? Ik smelt.
Max van 11 voert ondertussen een schoolopdracht uit. Hij gaat aan tafel zitten met een stuk papier en draadjes witte katoen die aan het einde een knoopje hebben. Er is een draadje katoen met aan het einde een rood stukje garen. 'Dat is mijn beste zaadcel,' zegt hij. Ik denk dat ik het verkeerd heb verstaan en vraag hem wat zijn opdracht is. Deze draadjes zijn zaadcellen en zwemmen naar het eitje. Hoe spel je eierstok eigenlijk? Tja ik weet het niet precies en we zoeken het op internet op. Meteen komen er plaatjes van een eierstok tevoorschijn en Max bekijkt het aandachtig en tekent het in het midden van het papier na.
De jonge poes speelt met de draadjes en ze vallen op de grond. Max roept, 'de spoes speelt met mijn zaadcellen'. Hij snapt wat hij zegt en lacht erom. Hij plakt de draadjes op het papier. 'Die met de rode punt is de beste, zegt hij, dat wordt de baby'.
Pa komt binnen en bekijkt het project van zijn zoon. 'Deze zaadcellen heb je de verkeerde kant op geplakt,' zegt hij. 'Nee,' zegt Max, 'dat zijn domme zaadcellen, die de verkeerde kant opzwemmen'. 'Oh', grinnikt vader.

Elke dag lees ik met George en hij doet echt zijn best, maar dubbel-lettergreep-woorden zijn lastig. Dan gooit hij de handdoek in de ring, die ik er elke keer weer, geduldig, uitvis. Spel het woord, adviseer ik. Waarom helpt me dat eigenlijk, vraagt hij. Tja dat weet ik ook niet echt, maar antwoord, omdat je dan het woord heel langzaam al zegt. Hij neemt het van me aan.
Bij het avondeten schuift hij de uien aan de kant. Wat is er mis met uien, vraag ik hem. Daar hou ik niet van, zegt George. Weet je dat je van uien eten goed leert lezen? Hij prikt zonder te mokken in de uien en eet ze op. Pa en ma kijken verbaasd. Als we een half uur daarna samen lezen en George moeite heeft met een lang woord, zegt hij, maar ik dacht dat uien me helpen om goed te lezen? Dat doen ze ook, zeg ik, je hebt al veel en goed gelezen. Hij gaat stug door.

Wanneer ben je jarig, vragen de kinderen me. Twee weken geleden, zeg ik. Was je verjaardag speciaal, vraagt de jongste. Nou ja, ik heb het zelf leuk gemaakt, antwoord ik. Diezelfde avond komen de kinderen met balonnen binnen en een zelfgemaakte chocoladetaart en zingen 'happy birthday voor me. Dit is je speciale tweede verjaardag! WAAW!
De kinderen hebben honderden vragen, waar Nederland ligt (echt klein als je het aanwijst), hoe het eruit ziet (plat), hoe groot de vissen er zijn (?), wat mijn favoriete deel van de dag was (pff) en of het 's nachts koud is in de caravan (nee, met mijn pittenkussen en kruik niet).

Deze week hebben ze vakantie en terwijl de kinderen aan zee rugby spelen, zitten wij te genieten van een drankje aan de kade. Een heerlijk zonnetje met na afloop een gure wind, die ons naar huis stuurt.

Het Chinese meisje van 24 dat bij de buurvrouw in huis verblijft (daar waar ik eerst woonde) kwam bij ons aankloppen. Ze hadden de electriciteit in het huis afgesloten en mevrouw was, zoals gewoonlijk, gevlogen. Kind in tranen. Wij haar gerust gesteld, geholpen met een lamp en een sms naar buurvrouw gestuurd en haar gemaand te betalen en zorg te dragen voor het meisje. Haar antwoord: “electriciteitsrekening te hoog, kan ik niet betalen. Kun je de diepvries leegmaken, anders loopt alles over de vloer”. Ongelooflijk...
Deze ochtend ga ik naar het Chinese meisje en help haar om weg te komen van deze uiterst onaardige plek op dit zo geweldige mooie eiland.

Mijn dagen op het eiland zijn geteld, morgen vertrek ik naar het vaste land en neem het vliegtuig naar New Plymouth. Daar ga ik twee weken helpen op een rustoord/school voor innerlijke groei. Even heel wat anders na een levendig gezin!

Groeten,
Esther