Nooit uitgeleerd

Twee weken leven in afzondering, op een centrum voor innerlijke groei, levert interessante inzichten op, 217 ongelezen mails, de hunkering naar koffie en positief gestemde mensen.
Het vliegtuig naar Christchurch heeft vertraging en ik gebruik de tijd om mijn mail te checken, tank bij met koffie en bij aankomst op het Zuidereiland tref ik een geweldig open en warme familie aan die vol verve het boerenleven omarmt. Alles wat de afgelopen weken moeizaam ging, is nu een fluitje van een cent. Een heerlijk gevoel!

Vertrek Waiheke eiland
Als ik smorgens vroeg afscheid neem van George van 7, vraagt hij: kom je weer terug Esther? Ik antwoord naar waarheid: ik weet het niet George, maar weet dat je altijd bij me bent en ik wijs naar mijn hart. Hij knikt en zegt, oh ja ik kan met je praten via facebook van mijn mama. Hij lijkt gerustgesteld.
Zijn moeder brengt me naar de boot en voordat we de bocht omgaan, zie ik George naar buiten rennen, op zijn blote voeten. Hij zwaait uitbundig en we zijn beiden geroerd.
Als de boot 10 minuten onderweg is, krijg ik een sms van George's moeder: ik mis je nu al x 3. Wat lief. Leven op een klein eiland is bijzonder, ons kent ons en je gaat met de boot naar school of naar de stad (Auckland) in plaats van met de fiets of bus.
Ik heb er een leuke tijd gehad met de levendige en fantasierijke kinderen en de kibbelende ouders.

Ruim op tijd ben ik op het vliegveld en vraag me af of mijn bagage (bestaande uit een kleine troley en een tas, kundig aan elkaar gebonden) wordt geaccepteerd. Nee zegt de baliedame, maar je kunt een plastic zak kopen voor 5 dollar en dan is het oke. Ik volg haar advies en zet even later de zak op de band. Een andere dame komt naar me toe, plukt de zak van de band en zegt, dit wordt niet geaccepteerd. Het kost je 60 dollar extra. Ik ben verbaasd, slik en vertel haar dat haar collega me dit heeft geadviseerd. Een andere dame wordt erbij gehaald en ik wacht geduldig tot de twee zijn uitgediscussierd. Ze vinden dat ik 60 dollar moet betalen. Dat ben ik niet van plan en stel voor dat we naar de collega gaan die me dit heeft geadviseerd. Uiteindelijk mag ik 'voor deze ene keer' de bagage zo vervoeren.
Als ik in New Plymouth aankom en vraag om een bus naar de plek waar ik naar toe wil, blijkt dat er geen bussen zijn. Er zijn bussen naar de stad, maar dat is 30 km de andere kant op van waar ik moet zijn. Een taxi kost ruim 80 dollar en dat heb ik er niet voor over. Ik bel de contactpersoon van het centrum voor innerlijke groei en vertel mijn situatie. Het blijkt 'moeilijk' te zijn me te komen halen, maar uiteindelijk vinden we een oplossing en ik word (tegen betaling weliswaar) opgehaald.
Als ik bij het centrum voor innerlijke groei aankom, blijkt dat er 1 persoon aanwezig is. Een dame van middelbare leeftijd die nogal chaotisch en gestresst reageert.
Er staat een prachtig gebouw en verder heel veel kleine bouwsels, soort hutten en containers op het enorme landgoed. Een van de hutten blijkt mijn slaapvertrek te zijn en als ik binnenstap moet ik bijna huilen. Er is een bed met een stapel groezelige dekens en verder is het er koud, zie ik een modderige vloerbedekking en overal spinnenwebben. Ik kan best wat hebben, maar heb even genoeg van het gevoel 'niet welkom te zijn'. Is dit hok voor mij als gast bedoeld ?
Als ik het gemeenschappelijk gebouw binnenkom, tref ik een warme kachel aan, 4 kamers, een badkamer en een enorme woonkamer en keuken, gescheiden door een muur van bepleisterde autobanden (earthshipbuilding noemen ze dat, erg grappig). Eigenlijk hoef ik niet lang na te denken en zeg meteen dat ik graag in dit gebouw wil slapen, in een van de kamers. Het blijkt te kunnen en ik heb wat terrein gewonnen.
Er blijken (in deze periode) geen cursussen te zijn, dus ook geen cursisten en de woongemeenschap bestaat 'normaal gesproken' uit 3 personen, maar twee zijn afwezig voor een overzeese vakantie.

Ik ben erg teleurgesteld want had gehoopt en verwacht (gezien de omschrijving via internet) dat het een levendig centrum was met vele mogelijkheden als yoga, meditatie en andere spirituele cursussen. Potverdorie denk ik, had ik te hoge verwachtingen?? Ja dus.
De spanning tussen de bewoonster en mij loopt op, ik merk haar irritaties als ik vragen stel over het centrum, de activiteiten, de bewoners en mijn bezigheden (in ruil voor onderdak en eten zou ik helpen met de tuin en het runnen van het centrum). Ik buig, slik en adem, tel tot drie als ik me geirriteerd voel en het toppunt bereik. Ze zegt: stel me geen vragen meer, ik ben moe...Ik ben duidelijk te veel.

Veertig kilometer ben ik van de bewoonde wereld en voel me miserabel.
Ik pak een boek uit de boekenkast '10 levensgeheimen die elke vrouw moet weten ' en begin te lezen. Het pakt verrassend uit.
Nog voor ik het eerste hoofdstuk uit heb, voel ik me beter en besef dat als ik mijn denken verander, onze verhouding zal veranderen. Dagelijks lees ik een hoofdstuk en probeer de adviezen (de levensgeheimen) in praktijk te brengen. Ik begin er gewoon schik in krijgen. Net zoals met het weer buiten, klaart de lucht op tussen ons. Stukje bij beetje krijg ik te horen wat haar geest bezighoudt...een onlangs verbroken relatie...

De dagen zijn gevuld met koeien voeren, kippen voeren, pikkende struiken snoeien, bomen planten, spullen van de ene naar de andere hut of kamer brengen en het meest omvangrijke project is wel gordijnen naaien. Drie grote ramen en 120 ringen vullen. Het duurt even voordat er een keuze is gemaakt hoe de gordijnen worden genaaid. Ik zet mijn expertise in en geef een aantal positief uitwerkende suggesties. De overlocker begeeft het en meteen lijkt er weer een probleem te zijn geboren. Nee, zeg ik, er zijn ook andere opties. Zoals, en ze kijkt me vragend aan. Lenen bijvoorbeeld van de buren, van kennissen, vrienden. Een halve dag later staat er een gloednieuwe overlocker, geleend van een vriendin van een vriendin.
Drie dagen is het zonnig weer, dus kunnen we genoeg electriciteit gebruiken (alles gaat op zonne energie) en we gebruiken de wasmachine, stofzuiger en naaimachine . Regenweer betekent geen/weinig stroom.
Na 10 dagen hangen de gordijnen en we zijn heel tevreden met het resultaat.
Ik opper om een kampvuur te houden en aardappelen te poffen en we slepen alle afval op een hoop en steken die aan. We vissen de aardappelen uit het vuur, en eten die met knoflookboter op. Verrukkelijk.
Na twee weken nemen we afscheid en ze bedankt me voor mijn hulp, het luisteren en de 'coachingsgesprekken'. Ik bedank haar voor haar openheid, de vrijheid en de mogelijkheid om via haar houding/situatie meer te leren over mezelf. Hoezo, centrum voor innerlijke groei.....?

Uit voorzorg heb ik mijn bagage gereducerd van twee naar 1 tas (altijd een uitdaging voor me om met minder te reizen). Het vliegtuig staat er al, maar mag niet opstijgen vanwege dichte mist in Christchurch. Ik tracteer mezelf op een 'long black' met melk (dubbele shot koffie) en knoop een gesprekje aan met mijn buren, een koppel van middelbare leeftijd. Zij brengt hem weg naar het werk. Hij werkt op een booreiland en is de komende 3 weken van huis. Hun zoon is een possumjager (possum lijkt op een beertje/varkentje, is een buideldier). Possemvacht is geweldig zacht en warm, zegt de vrouw en ik moet haar vest aaien. Inderdaad, beaam ik.
Als we kunnen inchecken staat een man met een poezenkorfje en een vogelkooi voor me, beiden gevuld. Ze staan op de bagageband en de baliedame probeert een bagagelabel aan de kooi vast te maken, maar de papagaai probeert haar telkens te pikken. Hilarisch gezicht.
De vliegreis duurt ruim een uur, van Noordereiland naar Zuidereiland en ik heb een geweldig uitzicht vanuit de lucht op een besneeuwde bergtop.
Pam, de vrouw die ik in Australie ontmoette, komt me ophalen. Ze neemt me mee naar het centrum van Christchurch voor een eerste indruk van deze stad die in september 2010 en februari 2011 werd getroffen werd door twee aardbevingen. Het heeft veel schade aangericht en is nog steeds te zien. Eigenlijk is het hart van de stad een grote bouwput. Overal hekken en buldozers en de verwoeste winkels zijn nu gehuisvest in gestapelde containers.
We gaan naar 'de Bijenkorf' voor een lunch en ben voor de eerste keer sinds tijden weer in een 'gewone' winkel. Ik zie mijn “icebreaker'-vest hangen die ik bij de tweedehandswinkel kreeg (!). Het kost 270 dollar.
We rijden naar Ashburton en kopen bij de ATS (Nieuw Zeelandse boerenbond) een paar stevige rubberen laarzen en een soort regenbroek met helpen.
Bij de boerderij maak ik kennis met Pam's zoon Campbell en zijn vrouw Martine, enthousiaste dertigers. Martine heeft Drentse ouders, maar is in Nieuw Zeeland geboren.
Zo ver ik rond me heen kan kijken behoort tot hun eigendom en ik zie joekels van sproeinstallaties en hordes koeien (700 schijnt later).
Het is een zuivelboerderij en het kalfseizoen is begonnen.
De dagelijkse routine is: in de ochtend voeren Martina en ik de kalfjes met biestmelk, daarna wassen we de drinkbakken, ontbijten we en gaan vervolgens naar een van de weien om nieuwe kalfjes (15-20 per dag) op te halen en de kersverse moeders naar de stal te brengen, waar ze worden gemolken. Sommige moeders rennen verbolgen, met hun klotsende volle uiers, achter de trailer met kalfjes aan, anderen gaan onverstoord door met grazen. Na de lunch helpen we met all andere voorkomende werkzaamheden en voeren de kalfjes voor de tweede keer. Het avondeten is de afsluiter van de dag en niet veel later ligt iedereen op 1 oor.

Hier leer ik zo ongelooflijk veel: omgaan met schrikdraad, quad rijden, hoe je een kalfje vangt, met een trailer rijden, een 4 wheel drive gebruiken, het verschil tussen een vaars en een koe, hoe je koeien drijft, hoe je ziet of een koe heeft gekalft, hoe je een kalfje van een nepuier laat drinken, hoe een kalf geboren wordt, omgaan met dode kalfjes.
Het is geweldig en ook vermoeiend (de hele dag buiten in de weer) en 's avonds slaap ik al voordat ik het kussen raak.
Het is vooral leuk omdat ik vrolijke gestemde en humorvolle mensen om me heen heb, gewoonweg een genot!

Over een paar dagen maak ik een (toeristisch) tripje op Zuidereiland en daarna vlieg ik naar mijn laatste bestemming in Nieuw Zeeland, waar ik twee weken blijf voordat ik naar....Fiji vertrek.

Connecties in Fiji? Laat het me weten!

Fijn dat jullie lekker vakantieweer hebben in Nederland!
Hier is het nog steeds winter, maar de dagen zijn in mijn ogen meer te kwalificeren als voorjaar of herfst.

Groeten
Esther