Vertrek Nieuw Zeeland, aankomst in het paradijs

De laatste dag in Hastings, waar ik help met het repareren van vliegtuigjes (vooral schuren en afplakken), leert Sean me te lassen. Ik krijg twee stukjes ijzer en zit een anderhalf uur op mijn knieen door een donker masker te turen, in de hoop op een 'nette las'. Het is leuk om te doen, maar lastiger dan ik dacht.
Sean brengt me naar het vliegveld en zegt: als je terug wilt komen, je bent meer dan welkom en als je in de zomer komt, heb ik veldwerk voor je (oa bomen meten en tellen in ongerepte natuur). Je kunt mijn jeep gebruiken en we zullen ook met de helicopter moeten vliegen om de plekken te bereiken. Geweldig, denk ik en beloof hem erover na te denken!
Ik land in Auckland en vind mijn weg naar een adres dat ik via via heb gekregen. Als ik aanbel, blijkt het een jong gezin te zijn met drie opgroeiende kinderen. Het huis is enorm groot en sfeervol ingericht. John en Britt hebben twee jaar in Nederland gewoond en we hebben meteen genoeg gespreksstof. In ruil voor onderdak en eten was ik hun ramen, stofzuig en help met de (af)was. Britt is fanatiek in Zumba en ik doe mee. Heerlijk om weer even 'echt' te bewegen en mijn knie vindt het prima.
Het is koud en regent pijpestelen als ik vroeg in de ochtend naar het vliegveld ga. Spannend hoor, weer een land en lieve mensen achter me laten en zien wat er voor nieuws op mijn pad komt. Een paar uur later land ik in het paradijs, in de zon, ik ben in Fiji!

Op het vliegveld in Nadi worden de reizigers verwelkomt door een muziekbandje. Het is zo vrolijk en ik voel me meteen welkom. Het is de eerste keer dat ik dat zo'n muzikaal onthaal meemaak en ik bedenk me hoe leuk het zou zijn als ieder land dat zou doen....

Het is warm in Fiji en er heerst een relaxed sfeertje. Ik regel een nieuw telefoonnummer en pin mijn eerste Fijian dollars. De eerste week kan ik terecht op Bobo's farm op het eiland Ovalau (Fiji telt meer dan 300 eilanden!!). Via internet vond ik deze plek: een gastenverblijf in een tropische tuin, twee honden, vijf poezen, 3 varkens en 6 koeien, stuurde hen een mail met de vraag of ik bij hun zou kunnen werken in ruil voor onderdak en eten. Dat deden ze normaal gesproken niet, maar ze wilden het wel proberen voor een week.
Om Ovalau te bereiken neem ik de lokale bus naar Suva en geniet van de busrit in een nieuw land. Er komen gekleurde houten huisjes, palmbomen en mensen met bollen kroeshaar voorbij. We rijden over hobbelige wegen en de muziek in de bus laat luid Indiase muziek horen. Ineens verandert de zender en hoor ik Abba zingen: I have a dream. De tranen springen in mijn ogen, ja, ik leef mijn droom! Dank Abba!!

In Suva staan jochies met een kruiwagen klaar om me naar een hostel te brengen. Ze duwen mijn bagage de berg op en lachen vriendelijk. De eigenaresse van het hostel blijkt de nicht van Bobo te zijn en belt hem meteen op om te zeggen dat ik haar gast ben. Wat een toeval! Het is net zo'n toeval als je eindbestemming Texel zou zijn en je in Maastricht overnacht en je daar mensen tegenkomt die elkaars familie zijn. Hoewel het voorbeeld niet helemaal opgaat natuurlijk, aangezien Nederland heel erg (over)bevolkt is in vergelijking met Fiji, maar toch...

De volgende dag reis ik met de bus naar de haven, eet onderweg verse ananas (je proeft de zon) en neem de boot naar Ovalau. Het schip 'de spirit of harmony' is groot. Er kunnen bussen op, vrachtwagens en een paar honderd (?) mensen. Ik klim tot het bovenste dek over roestige trappen en heb een geweldig uitzicht. De tocht duurt een paar uur en eenmaal op het eiland aangekomen staat er een jeep klaar die me naar Bobo's farm brengt. Ovalau is een eiland van 13x10 km en telt 24 dorpen. Bobo (pure Fijian zoals hij zelf zegt) en Karin (van oorsprong Duitse maar inmiddels ook Fijian) wonen op een geweldige plek. Ze leerden elkaar 25 jaar geleden kennen en besloten hun droomhuis op het land van Bobo's vader te bouwen. Werkmateriaal: een zaag, kapmes en hamer. Het resultaat: een houten woonhuis midden in het regenwoud, met (in de verte) de zee, een gastenverblijf in de 'achtertuin' en rondom plantages met fruit, lokale aardappelsoorten en groenten. Ik ben in het paradijs beland.
De volgende dag start ik met het snoeien van de heg, die bestaat uit tropische planten die in Nederland op de vensterbank staan (zoals yucca). De volgende dagen werk ik in de ochtend en kortwiek de takken met een groot kapmes. Ik vind een duur mes in de struiken, dat al meer dan een jaar zoek was. Karin is in haar nopjes.
De middagen verken ik de omgeving, zwem in zee, bezoek een waterval en eet heerlijke maaltijden (Karin is een geweldige kok). Driemaal per week gaat er een vrachtwagen naar de enige stad op het eiland en ik ga samen met Bobo boodschappen doen. Meteen heb ik een kind op schoot in de overvolle vrachtwagen en we hobbelen naar Levuka. Wat een sfeer, wat een geweldig stadje. Het staat op de nationale erfgoed lijst en niet voor niets. Echt terug in de tijd, mooie houten gebouwen, prachtige tuinen met bloemen en bomen.
Als we terug komen op de farm blijken er twee koppels te zijn aangemeerd, die een bezoekje komen brengen . Het zijn zeilers uit Australie en ik klets met hun over de reis die ze maken. Zo interessant! Een van hen geeft me de namen van twee koppels die in Savusavu (de plek waar ik naar toe wil) een boot hebben liggen. Ga gerust eens op bezoek, dat vinden ze vast leuk, zegt Sue. Ze schrijft hun namen en de naam van de boot in mijn boekje. Altijd handig!

Na een week bieden Bobo en Karin me aan nog een week te blijven, of eigenlijk 'zolang je wilt' want ze zijn heel tevreden. Ik besluit nog een week te blijven en we doen, naast het tuinwerk, ook een paar geweldige uitstapjes. Naar een zandbank op zee, waar de zee oh zo helder is dat ik al lopend het koraal kan bewonderen, de mooiste groene en turquoise vissen zie, blauwe zeesterren en geweldige schelpen vind. Wat is de natuur mooi! De zon staat hoog en mijn witte huid kan het niet verdragen: ik verbrand royaal.
Een andere dag wandelen we naar Lovoni door het regenwoud, Bobo voorop met het kapmes. We lopen door tropisch regenwoud, door beekjes en klimmen over stenen. Onderweg komen we een groep onderzoekers tegen, die wilde yams hebben geroosterd en deze met ons delen. Bobo laat me de geheimen van het regenwoud zien: ik drink uit een stam waar water uitsijpelt, hij plukt planten die naar Vicks ruiken en bloemen die in dure parfums worden gebruikt. Ik zie een plant met joekels van bladeren die samen met de stam een grote paraplu vormen. In Lovoni aangekomen moeten we onze sulu omdoen (omslagdoek) en maak ik kennis met het dorpshoofd die het hoogste en grootste huisje heeft. We passeren de school, waar de kinderen net een dansje leren. Fiji is geweldig.

In het dorp Rukuruku wordt een inzameling gehouden voor de wederopbouw van het gemeenschapshuis. Atacher, de hulp van Bobo en Karin, vraagt me of ik zin heb erheen te gaan. Tuurlijk, zeg ik en kleed me op zijn fijiaans: met een gekleurde sulu om. Het is een hele happening. Er zijn twee groepen vrouwen: die geboren zijn in het dorp en een groep die uit een ander dorp komt, maar getrouwd zijn met een man uit Rukuruku. Atecher vertelt me, de beide groepen wedijveren wie het meeste geld in het laatje brengt. Atecher hoort bij de groep 'getrouwd met een dorpeling' en ik dus ook. De vrouwen hebben afgesproken 20 Fijian dollars per persoon bij te leggen en dat is erg veel (het gemiddelde dagloon is 20 dollar). Ze dagen elkaar uit met liedjes en ze hebben er veel lol in. De mannen zitten zijdelings bij elkaar en drinken Kava (gemaakt van de gedroogde wortels van planten, gedrenkt in water, met een bedwelmend effect). Uiteindelijk 'wint' onze groep met een voorsprong van bijna 140 dollar. De Kava gaat rond, ook bij de vrouwen. Als je een kommetje (halve kokosnoot) aangeboden krijgt klap je en dat doe je ook als je het kommetje weer leeg terug geeft. Ook ik klap en drink in een teug de bowl leeg. Het ziet er een beetje modderig uit, maar smaakt 'prima'. Op de terugweg krijgen we een lift van een vriend en zitten met wel 15 vrouwen in een laadbak van een jeep.
Dit is Fiji!

Meer Fiji belevenissen ? Lees mijn volgend verhaal...


Groeten, Esther