Missie slippers en tasjes

Na twee weken vind ik het tijd om te vertrekken en stap op de boot naar het volgende eiland, Vanua Levu. Er staat een bus klaar die ons naar Savusavu brengt en ik ben de enige blanke in de bus. Het begint te regenen, te stortregenen en de weg verandert in een glibberige modderige stroom, we rijden bergop-en afwaarts. Mijn uitzicht is eerste rangs, want ik zit voor in de bus en zie hoe de bus voor ons van links naar rechts zwabbert en dwars over de weg eindigt. Wij glijden erachter aan. Als we dichterbij komen en de remmen en de modder elkaars vijand blijken, grijp ik de reling en de hand van mijn buurvrouw vast. Iedereen zit gespannen in de bus te wachten op de klap. Een laatste manouvre en de bus kan de voorgaande bus net ontwijken. Mijn hart klopt in mijn keel. De chauffeur grinnikt en iedereen zucht vanwege de goede afloop. Pfff.

Savusavu is een stadje aan zee met enkele resorts, hostels en vele zeilboten in de haven. Ik vind een gezellig hostel, gerund door een Indo-Fiji koppel. Meteen ga ik de omgeving verkennen en vraag in de haven naar de namen die het Australisch stel me heeft gegeven. Helaas, beide boten liggen niet in de haven en zijn volgens de havenmeester 'net vertrokken'. Dan probeer ik de naam van de hulporganisatie waarvoor ik vrijwilligerswerk kan doen. Ze kennen Max, de coordinator, maar ook hij is er niet op het moment.

De volgende dag hangt van toeval aan elkaar. De coordinator is gesignaleert en iemand komt me dat vertellen (grappig hoe dat hier werkt). Even later maken ik kennis met Max en hij heeft twee suggesties voor me: een bezoek aan een vrouwengroep in een dorp en kijken of de dierenarts hulp kan gebruiken. Wacht, ik zal de dierenarts even bellen, dan kun je rechtstreeks met hem praten, zegt Max. Zijn vrouw is geloof ik Nederlandse, dat is wellicht wel leuk voor je. Even later heb ik de Nederlandse Jose aan de telefoon en ben stomverbaasd. Blijkt dit een van de koppels te zijn die op mijn lijstje staan.... Ze zijn dus wel in Savusavu, maar liggen met hun zeilboot even verderop.

De volgende dag neem ik de bus naar het dorp Naidi en kom terecht bij een groep gezellige dames, allemaal gekleed in het blauw. Max heeft hen verteld dat ik kom en ik ben meer dan welkom. Ze leggen me uit hoe de vrouwengroep werkt: elke woensdagochtend komen ze samen en hebben een ander doel. De eerste woensdag van de maand helpen ze in andermans plantage, de tweede woensdag gaan ze op bezoek bij andere vrouwengroepen of hebben een gezondheidsworkshop, de derde woensdag is handwerken/naaien en de laatste woensdag van de maand zamelen ze 1 dollar per persoon in voor de reparatie van hun gemeenschapshuis, hebben samen lunch (ieder neemt iets mee), kleden zich in een gekozen kleur en praten over bijzonderheden in het dorp. Ik ben er op 'de laatste woensdag van de maand' , de gekozen kleur is blauw (zonder reden) en de tafel staat vol met koek, scones, sandwiches en thee. Ze zijn benieuwd wat ik te vertellen heb en ik vertel iets over mezelf en de manier waarop ik reis. Ik vraag hen wat ik voor hen zou kunnen betekenen. Ze discussieren even (leuk om te zien) en dan vragen ze of ik hen iets kan leren, bijvoorbeeld van handwerken.
Die ochtend (ik was op de bus aan het wachten) was ik een winkel binnen gelopen en had slippers, kunstbloemen, draad en naalden en nagellak gekocht, van Harry en Nonja's bijdrage van de rekening van Kraaikracht. Hun opdracht was: maak jezelf en anderen blij en doneerden daarvoor 50 euro.
Dit leek me een prima besteding. Ik haalde de slippers tevoorschijn en legde uit hoe je die kon 'opleuken' met bloemen en schelpen. Ze kwamen meteen met meer ideeen, want vlakbij het dorp is een (duur) vakantieresort waar de vrouwen hun zelfgemaakte spullen kunnen verkopen. We calculeerden de kostprijs en ze waren in hun nopjes met de mogelijke opbrengst (10x meer dan de kostprijs). En weet je, als je een paar verkoopt, doe je gratis bijpassende nagelak op hun teennagels, gaf ik als suggestie. Ze lachten, wat een verkooptruc en meteen kwamen ze met tal van andere ideeen. Kijk, dat is waarvoor ik dit doe, dacht ik!
Aan het einde van de ochtend aten we samen van alle lekkernijen (veel met kokos) en ze discussieerden over het model van een jurk dat twee dagen later gepresenteerd zou worden op een modeshow. Twee grote lokale bedrijven hadden een wedstrijd uitgeschreven om vrouwen te stimuleren te naaien, samen te werken, te presenteren.
Ze vroegen me of ik in het dorp wilde blijven om samen met hen naar de modeshow te gaan. Natuurlijk wilde ik dat!
Ik sliep in het huis van de 68 jarige Margareta en haar man Solomon, schoondochter Jessie en haar drie kinderen. Of ik de bijbel bij me had, vroeg Margareta me. De mensen in Fiji zijn heel religieus. Er zijn tal van stromingen en zelfs in dit 300 zielen tellende dorp, zijn er drie gebedshuizen en volgens Margareta 10 verschillende 'geloven'. Als ze hoort dat ik (officieel) Katholiek ben, kan haar dag niet meer stuk. We bidden voor het eten en ze adviseert me met een bijbel te reizen. Dan ben je veilig in de handen van God en beschermt voor al het kwade. En je kunt hem alles vragen, geld, gezondheid en ook een goede Fijiaanse man, grinnikt ze.
Kom, ik neem je mee naar onze priester, hij zal voor je bidden. We lopen naar zijn huis en ik laat, zoals gebruikelijk mijn slippers buiten. De priester vertelt zijn levensverhaal: jarenlang was hij de leider van een bende, dealde en dronk, gebruikte drugs. Toen kreeg hij een auto ongeluk en was drie dagen in coma. Toen hij ontwaakte wist hij niets meer, maar hoorde het gezang van de kerk even verderop en wandelde naar de mis. Sindsdien is hij bekeerd en is zijn leven totaal veranderd. Ik ben een blij en gelukkig mens nu, heb gevonden wat het echte leven is, zegt hij. De priester straalt, hij is heel tevreden met zijn nieuwe leven en levensmissie.
Als we na een uur buiten komen, zie ik tot mijn schrik mijn (duur betaalde) crocs in honderd stukjes liggen. Een jonge hond heeft mijn crocs vermorzeld. De tranen prikken in mijn ogen en ik vind mezelf suf dat het met zo erg raakt. De priester komt meteen met een paar sandalen van zijn dochter aan, hier neem deze maar. Zo lief, zo attent, maar eigenlijk wil ik gewoon mijn vertrouwde crocs terug (apart model, lekker licht...). Ach, waar hebben we het over …..

Ik regelde nog meer slippers en bloemen en we zochten schelpen aan het strand. Een hele ochtend knutselde ik met de vrouwen met de slippers en 1 paar werd uitgekozen om te gebruiken tijdens de modeshow. De show was een leuke happening, begon anderhalf uur later dan geprogrammeerd en telde 11 modellen van 11 verschillende dorpen.
Bij elke outfit werd verteld wat de achtergrond van het design was, waarom en welke materialen waren gebruikt als schelpen, kokosbast, prints, stofkleur.
De meeste dorpen hadden gekozen voor 'het mooiste, jongste, meest slanke en sierlijke meisje', maar 1 dorp kwam met een volslank model: “wij Fijaanse vrouwen moeten laten zien wat we hebben” en kreeg veel applaus.
Toen ons dorp zich presenteerde en de jury werd geattendeerd op de bijpassende slippers (geinspireerd door buitenlands design...) was ik wel geroerd. Ons dorp won niet, maar kreeg , net zoals de anderen, een eervolle vermelding. Het ging er immers om dat de vrouwen werden gesterkt en gestimuleerd in het samen werken, presenteren en trots konden zijn op het resultaat. In mijn ogen, een geweldig initiatief van deze twee grote lokale sponsoren!

Dierenarts Jeff en zijn Nederlandse vrouw Jose ontmoet ik tijdens een Fijiaans etentje in de haven. Ze hadden in Portugal een dierenpraktijk, maar besloten te gaan zeilen, een passie. Nu wonen ze op hun zeilboot en reizen sinds een aantal jaren 'in the Pacific'. Ze vinden Fiji heerlijk en willen er 'even' blijven. Op het moment wachten ze op een werkvergunning om als deels vrijwilige dierenarts aan de slag te kunnen voor een lokale organisatie. Af en toe hebben ze wat visites in de omgeving, maar ze wachten op de papieren en een ruimte van waaruit ze kunnen werken. Geen klusjes voor mij op het moment.
Er komen vele interessante verhalen over tafel. Eigenlijk heb ik er nooit zo bij stil gestaan wat er allemaal komt kijken bij een zeilend leven, maar vind het reuze interessant. Ik vraag of ze iemand kennen die naar Suva zeilt de komende week. Ze beloven het via de dagelijkse radiozender om te laten roepen. Wie weet!
Een paar dagen later ga ik bij hen op bezoek, op de boot. Jeff komt me op de pier ophalen met een klein bootje. Ik vind het ontzettend leuk op de boot, kneuterig klein en gezellig (volgens mij een typisch Nederlands gevoel). We kletsen heel wat af, wisselen creatieve ideeen uit en verven elkaars wimpers. Tuttende dames op een zeilboot!

Jose heeft van een vriendin een van bloemetjesstof uit Tahiti, gemaakte boodschappentas gekregen. Achterliggende gedachte: minder plastic tasjes in de wereld. Ook hier krijg je voor elke aankoop, groot of klein, een plastic zakje. Het idee van haar vriendin is om in elk land stof te kopen en enkele tasjes weg te geven voor het goede doel (plastic reduceren). Ook Jose wilt het idee voortzetten en geeft me een Fijiaans bedrukte tas. Ik vind het een geweldig idee en we kletsen over een meer 'wereldwijde' aanpak.
Ineens krijg ik een idee en vraag Jose of ze het ziet zitten om in elk land waar ze komt, stof wilt kopen en een paar tassen wilt maken en weggeven (dat is het basisidee). Ik kom met 'Kraaikracht' op de proppen en we rekenen uit dat voor 160 euro wel 50-75 tassen gemaakt kunnen worden. Zelf kan ik het idee ook voortzetten en ben dat ook van plan!
Het mooiste zou zijn als ik 'straks' in Amsterdam loop en ik kom iemand tegen met een van de weggegeven tasjes....

Geinspireerd door mijn belevenissen? Bedenk een opdracht die ik in Fiji kan uitvoeren en geef in ruil daarvoor een donatie voor Kraaikracht. Ik zorg ervoor dat het goed terecht komt!

Bula vinaka (hallo en bedankt op zijn Fijiaans),
Esther