Project aan de gang en feest gevierd

Nou, er zijn nog maar twee dagen voorbij sinds het vorige bericht, maar ik kan jullie alweer een heel verhaal vertellen...
Maandagmiddag zijn we naar Ouezindougou vertrokken, het dorp waar we een aantal projecten hebben lopen. Drie weken geleden waren we er ook en gaven we 500 euro om hiermee het begin te maken voor het tuinenproject. De dorpsbewoners hadden gekozen voor het aanschaffen en plaatsen van een hekwerk a la Heras. We waren dus zeer benieuwd wat er de tussenliggende weken was gebeurd. Daarin werden we enorm verrast! De rollen ijzerdraad waren inmiddels aangeschaft, evenals vier ijzeren palen om de hoeken te markeren. Omdat het net niet genoeg was voor de eerste aanschaf had de dorpsoudste Ladji nog iets voorgeschoten...Bij aankomst in het dorp stonden er in no time weer 50 kinderen om ons heen en de nodige volwassenen. Eerst het uitgebreide begroetingsritueel : Ca va, la vie, la vie ba la, la vie, kjè mamè, la vie. Handen schudden onder begelding van deze tekst en dat bij iedereen, hoe ouder hoe meer respect en onderdanigheid je toont..We hielden een korte vergadering met de jongeren, de ouderen en de vrouwen. Ieder deed zijn zegje over de ideeen die er leven over het gebruik van het terrein. Een vergadering onder de brandende Afrikaanse zon, zittend op de grond en alleen de hoogste personen hadden een stoel of bankje. Wij hoorden daar ook bij. Een van de jongeren deed de vertaling van het More naar het Frans. Na afloop togen we naar het veld dat was uitgekozen, een stuk van 50 bij 50 meter dat al was gemarkeerd met ijzeren palen in de beton! Het veld stond vol met onkruid: hoge pluimen en gras en struiken. Het plan was om de volgende dag samen met de mannen enig werk te verzetten, het veld schoon te maken en de eerste rol draad de plaatsen.
Tegen de avond werd er door de secretaresse van de vrouwengroep een lekker maaltje voor ons bereid. We hadden zelf de ingredienten meegenomen. Een groentenomelet maken kost hier toch enige tijd.. Eerst een vuurtje maken , dan alles snijden, en bakken. Het lijkt zo eenvoudig en dat is het eigenlijk ook, alleen in het halfdonker [geen electriciteit] en oei de olie vergeten. Dat werd weer door iemand gehaald en ondertussen werden we vermaakt door de kinderen die erg nieuwgierig waren en liedjes gingen zingen. Ik verstond er niets van, maar het ging over het kolonialisme. Oei!! Na een uur of wat kam er een heerlijk pruttelend maaltje tevoorschijn. We aten eerst zelf en wat er over was werd gedeeld door de aanwezigen, ieder een hap of zo.
Ondertussen had de jeugd een vuurtje gemaakt en werden voorbereidingen getroffen voor het theeritueel. Een pakje sigaretten ging in het rond en ook het pak Don Garcia wijn, dat we voor ze hadden meegenomen. Iedereen was dan wel Moslim, maar voor een keer zondigen, ja dat kon zeker wel.
We kletsten over het Afrikaanse leven, over mobieltjes [die iedereen wel wil hebben] en over de man-vrouw verhouding. Hoewel ik de enige vrouw was samen met de secretaresse van de vrouwengroep, werd er openlijk gepraat, dat vonden we toch wel bijzonder. Toen ik een vraag stelde over het besnijden van de vrouwen werd het akelig stil en enig gegiechel over en weer. Oeps een directe vraag waar na enig beraad onderling toch een antwoord kwam. Mannen die besneden zijn horen ook een besneden vrouw te hebben en ja er was wel enige verandering op komst maar men wilde toch wel de traditie bewaren. Maar dan moeten de vrouwen dat ook willen. Dus enige emanicipatie te bespeuren?

De maan was helder en vol en dat gaf een bijzonder sfeertje aan de avond. Moe en voldaan installeerden we de matjes in het gemeenschapshuis, welke door de financiele hulp van de Buggenumse dorpsbewoners is neergezet. De fotos van de families [eerste project van Jan in dit dorp] hangen rondom het gebouw buiten en binnen. Inmiddels was er ook een geschonken kip gearriveerd die toch enige moeite had met haar gevangenschap . Af en toe liet ze zich horen maar ik viel desondanks in slaap op de harde vloer. De bewoners van Ouezindougou slapen zo dagelijks...
Tegen de ochtend waren er alweer mannetjes te bespeuren en na het ontbijt van vers fruit liepen we naar het terrein toe, klaar om te werken. De mannen hadden een machete bij zich en begonnen fanatiek te snijden aan het hoge gras en de srtuiken. Moest het terrein zo over enkele uren schoon zijn? Nee, er werd een brandgang rondom het terrein gemaakt. Ondertussen verzamelden de vrouwen zich ook, natuurlijk hadden ze alle kinderen bij zich, op de rug gebonden.
De houten palen en de rollen draad arriveerden ook, per fiets. Toen kwam het meest spectaculaire: het in brand steken van het terrein....Binnen enkele minuten stond het hele terrein en meer in de fik. Een enorme rook en vlammenzee greep om zich heen. Hoe kon men dit in de hand houden? Volgens mij was ik de enigste angsthaas. Als het vuur te snel ging sprong iedereen op en greep naar aan bos takken met bladeren en sloegen ermee en doofden zo het vuur. Ik vond het enorm indrukwekkend en na een half uur was het veld leeggebrand en smeulde er hier en daar nog wat na. De jeugd ging toen met de machete tussen de struikjes porren op zoek naar muisjes, die ze nog vonden ook. Die werden gedood en verdwenen in de broekzak om op te eten....
De rol draad werd uitgerold, de palen geplaatst en tegen twee uur smiddags was de eerste 50 meter omheind....Les Africains sont fort!
Daarna een vergadering gehouden en ondertussen werd er feest gevierd met ranja en dolo, het bier van millet, en zoete aardappels. Iedereen was dik tevreden en we spraken het vervolg van het project door. We gaan verder met het verzamelen van geld via het Zongo project en andere particuliere initiatieven. Suggesties welkom! Jan zal nog een uitgebreid verhaal schrijven bij thuiskomst over het vervolg....

We werden door het hele dorp uitgezwaaid en iedereen had tranen in de ogen. Zo een samenwerking is wonderlijk en geef heel veel voldoening voor beide partijen!

Bij Bouba aangekomen meteen onder de douche gesprongen, koud water maar heerlijk. Ondertussen arriveerden er allerlei mensen die Bouba had geregeld voor ons afscheidsfeest. Het leek iets heel groots te worden! Moumounie was uit Bobo gekomen en had zijn beste pakkie aan en had ook mijn nieuwe Afrikaanse pakje meegenomen. Het paste perfect en met mijn pruik op was ik een heel ander persoon! Het was een geweldige avond met veel muziek; er waren twee groepen van blinden die muziek maakte en nog een groep met hele goeie dansers erbij. Ik heb me helemaal uitgeleefd en we hebben veel gegeten, gedronken, gedanst en gelachen. De groep blinde vrouwen kreeg een kannetje Dolo, dat binnen korte tijd op was waardoor ze steeds meer in hun eigen wereldje raakte. Als een van hen moest plassen ging een begeleidster mee en hielden ze elkaar via een stok vast. Het enige instrument dat ze hadden was een halve kalebas waarop ze het ritme aangaven en ze zongen erbij. Heel speciaal. Moe en heel voldaan in slaap gevallen, denkend aan de laatste dagen in AFRIKA...

Vanmorgen redelijk fit opgestaan, enige verkoudheid te bespeuren, maar eenmaal in de zon verdween dat ook weer. Rustig aan gedaan, naar de markt geweest met Moumounie op het brommertje van Karin en eten gekocht voor de avond. De Nederlanders koken een koude macaroniesalade...In de namiddag samen met Jan naar het Lyceum geweest om een leerling te volgen. Dat is het volgende project, een vervolg op het Zongo project dat bedoeld is voor de leerlingen van de lagere school. Er komt een Zongoproject deel 2 voor de jeugd van middelbare leeftijd. We hebben een 17 jarig meisje gevolgd in haar dagelijkse doen en laten. Natuurlijk alles in scene gezet, Jan maakte fotos en ik filmde. Ze kreeg af en toe 100 CFA zakgeld, omgerekend 15 cent om wat te snoepen of iets voor zichzelf te kopen. Haar vader is beroepsmlitair en verblijft doordeweek in de hoofdstad en is er alleen in het weekend. Moeder heeft als bijbaantje hout verkopen. Na school helpt ze thuis, doet de afwas, kijkt tv en maakt huiswerk en helpt haar broertjes. Soms gaat ze even met vriendinnen kletsen en ja, ze heeft ook een vriendje. Haar lievelingseten: kip en voor haar het belangrijkste in het leven nu is: school, bidden voor haar familie [ze is Katholiek] en een beetje geld hebben.
Na afloop gaven we haar 1000 CFA waarmee ze heel erg in haar nopjes was.

Eenmaal weer terug bij Bouba de macaroniesalade gamaakt en geraspte wortelen met rozijnen en noten. Er kwamen nog wat mensen aangelopen bij Bouba en iedereen at mee. Het laatste avondmaal. Ik besef me dat het bijna tijd is om te gaan. De laatste nacht hier, morgen het laatste ontbijt en dan tegen de avond richting Ouagadougou gaan, ongeveer 100 km van hier. We hebben alle bagage al ingepakt en het lijkt dat we alle spulletjes mee kunnen nemen. Pff. Het valt niet mee. Het lijkt wel een verblijf te zijn geweest van maanden in plaats van 4 weken...Veel gezien, veel meegemaakt, veel genoten en veel nieuwe mensen leren kennen. Geen tegenslagen alleen maar voorspoed.

Beste allemaal, het was heerlijk om mijn verhaal aan jullie kwijt te kunnen, jullie te laten zien wat Afrika allemaal WEL is. Dank voor alle reacties en binnenkort ben ik weer life onder jullie met geweldig beeldmateriaal en vol enthousiasme!

Mijn belevenissen en contacten hier heb ik zeker ook te danken aan mn reisgenoot Jan. Het is geweldig te kunnen meeliften op zijn Afrika-ervaring. Jan geweldige dank!

Heel veel groeten en tot binnenkort,

Esther en natuurlijk de groeten van Jan aan alle vrienden en bekenden.